Unha das vantaxes de Internet é a facilidade para rexistrar un dominio. Os chamados dominios de primeiro nivel, é dicir, os terminados en “.com”, “.net” e “.org”, poden rexistrarse por parte de calquera particular ou empresa se están libres nese momento. Ademais, o prezo é o mesmo se o rexistra un particular ou unha multinacional. Esta circunstancia foi un dos factores importantes que permitiu que Internet creza de forma exponencial e que o nivel de entrada para dispor de presenza na Rede sexa igual para todo o mundo. Tamén propiciou que particulares se apropien dos nomes de grandes marcas para extorsionarlas, pedir moito diñeiro a cambio de liberar o dominio ou aproveitarse do tráfico que xeran en liña e vender publicidade. Son os chamados “ciberocupas“, un problema que crece.
Grazas á competencia entre empresas rexistradoras, o prezo dos dominios de primeiro nivel caeu co tempo. A finais do noventa do século pasado, o custo dun dominio “.com” durante un ano roldaba os 60 euros, mentres que na actualidade é común que custen menos de dez euros e contabilízanse máis de 200 millóns de nomes de dominios rexistrados, dos cales máis da metade terminan en .com “”. Por outra banda, os denominados dominios de segundo nivel, correspondentes ás terminacións de dominio de cada país -como “.es” en España-, réxense pola normativa establecida por cada goberno.
Algunhas terminacións de países son moi fáciles e baratas de conseguir, mentres que outras implican un maior número de trabas burocráticas
Desta maneira, hai terminacións de países moi fáciles e baratas de conseguir, mentres que outras requiren superar un maior número de trabas burocráticas e condicións que cumprir para que un nome de dominio concédase. En España, ata hai poucos anos, o normativa respecto ao rexistro de nomes de dominio era pouco flexible, o que motivou que as primeiras empresas de Internet ou PEMES que querían ter presenza en Internet optasen por rexistrar a súa marca baixo dominios de primeiro nivel ou ben con terminacións doutros países.
OMPI, un lugar onde reclamar
Con todo, a parte máis negativa desta flexibilidade ao rexistrar nomes de dominio radica en que se usurpan nomes de marcas ou empresas co fin de revenderlos máis tarde ou aproveitarse economicamente do posicionamento no mercado dunha empresa. Segundo datos da Organización Mundial da Propiedade Intelectual (OMPI), en 2010 as denuncias por ciberocupación “” de nomes de dominios en Internet aumentaron un 28% respecto ao ano anterior. Sectores como o comercio comerciante polo miúdo, a banca, as empresas de biotecnoloxía ou o sector financeiro foron os principais prexudicados.
Segundo datos da Organización Mundial da Propiedade Intelectual, en 2010 as denuncias por ciberocupación “” aumentaron un 28% respecto ao ano anterior
A OMPI é unha das entidades internacionais autorizadas por ICANN para dispor dun centro de arbitraxe e mediación no caso de litixios motivados polo rexistro de nomes de dominio. Desta forma, os reclamantes teñen un lugar internacional onde denunciar casos de usurpación e que un árbitro independente, unha vez escoitados os argumentos de ambas as partes, proceda a ditar un veredicto a favor ou en contra do reclamante. En 2010, segundo datos da OMPI, o 91% dos casos de arbitraxes realizadas por esta organización resolvéronse a favor dos demandantes.
Tipos de ciberocupación. “”
Hai diferentes tipos de ocupación de nomes de dominios, que van máis aló dun simple rexistro idéntico do nome dunha marca. Neste caso, quérese impedir que unha marca poida utilizar ese dominio na súa presenza en Internet e que se vexa na necesidade de chegar a un acordo económico para recuperar o dominio sen ter que ir a un litixio. De igual modo, en ocasións, o rexistro do dominio dunha marca realízase para explotala economicamente e vender produtos ou publicidade.
Quérese impedir que unha marca poida utilizar o dominio de marca na súa presenza en Internet e véxase obrigada a chegar a un acordo económico
Outra das formas “de ciberocupación” é o rexistro de dominios similares ou con algúns erros, como quitar ou agregar letras á marca, como “goglr.com”, “skyp.es”, etc. Desta forma conséguese que os usuarios que teñan equivocacións ao escribir o nome do dominio no navegador entren nunha páxina que nada ten que ver coa que buscaban. Estes dominios, pensados para usuarios que realizan erros ao teclear, son habituais en marcas e empresas con forte presenza en Internet, como buscadores e portais.
Tamén pode darse o caso de que o rexistro dun dominio sexa produto dunha coincidencia fortuíta, é dicir, o rexistrador do dominio non coñecía que había unha marca con esa denominación nin pensaba realizar un uso fraudulento ou malintencionado do dominio rexistrado. Nestes casos, o habitual é recorrer a un centro de arbitraxe ou chegar a un acordo económico.
A “ciberocupación” non se limita na actualidade só aos dominios de Internet, senón que saltou ás contas de sitios tan populares para a promoción de marcas como Facebook ou Twitter. Mentres que no primeiro servizo os preitos a miúdo resólvense co bloqueo da conta do “ciberocupa” e a súa concesión á marca, no caso de Twitter non sempre ocorre así, pola propia dinámica do servizo, onde se crean e anúlanse contas sen parar.
Se non hai suplantación dunha conta previa, nesta rede calquera usuario pode dar de alta unha conta e un perfil con calquera nome que se lle ocorra e quede libre. Así é como se “ocupan” algúns nomes comerciais ata que a empresa que hai detrás da marca se aviene a comprar o perfil ao “ciberocupa” ou ben ten que buscar alternativas como intercalar guións e barras no nome. Tamén aquí hai coincidencias agraciadas, como a de Israel Meléndez, un empresario español que produce contidos web para adultos e que ostentaba unha conta co seu nome -@israel- ata que o estado israelí relacionou a marca e a actividade empresarial e decidiu comprala ao seu propietario por “unha cifra que alcanzou o cinco ceros”, segundo relatou o protagonista.
