Dieta mediterraneoa ere film bat da. Joaquín Oristrell zuzendari eta gidoilariak istorio bat kontatzen du: sukaldaritza ez da bizitzarako aitzakia edo agertokia, kultura eta zapore berezi batean bizi diren pertsonen izaeraren kausa eta garapena baizik. Hala ulertu zuten beste film handi batzuek ere, sukaldaritzaz baliatu baitziren abentura bat kontatzeko. “El festín de Babette”, “Tomate berde frijituak”, “Como agua para chocolate”, “El Club de la Buena Estrella” edo “Ratatouille” oso adibide ezagunak dira.
Dieta mediterraneoarekin, Espainiako sukaldaritzari buruz hitz egiten du Oristrellek, eta harago doa. Haren bilakaeran sartzen da. Sukaldaritzaren tradiziotik abiatzen da, bere adierazpen kastizoenean, hondartzako txiringitoan, eta, horrekin apurtzen dela dirudien arren, ez du uzten. Sukaldaritza mediterraneoaren abangoardia aldarrikatzen du, jatorria ahaztu gabe. Oreka zail horren atzetik dabiltza osasun- eta nutrizio-profesionalei entzuten dizkiegun mahaikideak, elikagaien ontasuna eta sukaldaritza tradizionala defendatzea, eta, aldi berean, gastronomiak zientzia-fikziozko sukaldaritzako aukerak gailentzen ditu. Eta bien arteko elkarbizitzan erantzuna izango balitz? Oristrellek argi dauka: Mediterraneoko dietak jakinduria eta nutrizio ezaugarriak batzen ditu arriskatzeko gogoarekin eta asmatzeko gaitasunarekin. “Baina, batez ere, dieta mediterraneoa bizitzeko modu bat da”.
Amerikako zinemak aisialdiko errezetak esportatzen lagundu diguten jateko ohiturak ezagutu ditu. Dieta mediterranearra filmak, helburu horrekin egin ez bada ere, publizitate-tresna gisa ere balio lezake. Oristrellek planteatzen duen zalantza da zergatik bilatzen dugun erreferente bat Estatu Batuetan, kultura inbidiagarria ez denean. Zuzendariaren aburuz, film frantses baten fikzioa erakargarriagoa da. Hollywoodeko zinta batean, ordea, “ia dena beisbol-txapelketara eta fast food “, sinbolo “ez oso erakargarriak”, Oristrellen arabera.
