2001ean, Vall d’Hebron ama-haurrentzako ospitaleko Endokrinologia Pediatrikoko Unitatean Norma García-Reyna eta Sandra Gussinyer doktoreek parte hartu zuten. Elikatze-jokabidearen nahasteei buruzko ikerketara bideratuta zeuden biak, eta obesitate-arazoak zituzten gaixoei kontsulta egiten zieten. Eremu desberdinetan egiten zuten, bakoitzak zituen gabeziak berdintzeko elkartu ziren arte.Gehiegizko pisua eta loditasuna zuten haurrak batera bisitatzen
hasi ziren, familiekin batera. Batek psikologiako eta elikadurako ezagutzak ematen zituen, eta elkar “elikatzen” zuten. Denbora baten ondoren konturatu ziren tresna bat behar zela paziente horiek “modu holistikoan eta taldean tratatzeko, biztanleria handiagoa hartu ahal izateko”. Haien hitzei erantzunez, “Haurrak mugimenduan” proiektua osatu zuten. Bibliografia bilatu zuten, eta beste herrialde batzuetako programa egituratuak aztertu zituzten. Programa horietan, elikadura ez ezik, bizimoduan eta emozionaltasunean izandako aldaketak ere sartzen ziren. “Talde-terapia sartu, banakako tratamendua garatu eta familia inplikatu nahi genuen. Lanari ekin genion, eta materiala garatzen hasi ginen, eta, gero, programa modu pilotuan aplikatzen”. Orain, doktoretza-tesiek eta zientzia-aldizkarietako artikuluek abalatutako errealitatea dela gogoratzen dute, baina, batez ere, pazienteekin izandako arrakastengatik: obesitatea duten haurrak gaixotasunaren atzean geratu dira, gehiegizko pisuaren eta obesitatearen tratamendu integralerako programaren bidez.
García-Reynak eta Gussinyer-ek haurren obesitateko 120 hezitzaile trebatu dituzte “Haurrak mugimenduan” programan. Gehienak medikuak eta pediatriako erizainak, psikologoak, dietista-nutrizionistak, pedagogoak eta endokrinologoak dira. Programa Espainiako hainbat lekutan (Logroño, Figueres, Vielha, Kordoba, Avilés, Palma de Mallorca, Iruñea, Valentzia, Bartzelona…) eta Mexikon ari da aplikatzen. Leku guztietan arazo bera dago: bi profesional eta bi espazio behar dira hori aplikatzeko, eta askotan ez da bideragarria. Horrek erakusten du Espainian baliabide asko erabiltzen ari direla haurren obesitatea diagnostikatzeko, baina oso gutxi erabiltzen dela tratamendua egiteko. Ospitale askotan ez dago psikologo eta dietistaren figurarik, eta, horiek izanez gero, diziplina anitzeko lana oso konplexua da”.
Bien bitartean, obesitateari buruzko biltzarrak egiten dira, tratamenduaren alderdi emozionala agerian uzteko. “Programa amaitzean, haurrek eta haien familiek fruta, barazki, arrain eta zereal gehiago kontsumitzen dituzte gosarian. Eta gosaltzen ez zuten haurren %40tik %9ra pasatzen da”. Baina, gainera, honako hauek nabarmentzen dira: “ohitura horiek sendotzen direnean, autoestimua hobetzen da eta depresioaren ezaugarriak murrizten dira”. “Ondo elikatuz bizimodua hobetzen dugula uste dugunean, jaten irakasteaz gain ausartak izaten eta norberaren zoriontasuna bilatzen ikasten dugula ulertuko dugu”, ondorioztatu dute.
