Sufrea: haren onurak eta zein elikagaik duten

Sufrea elementu kimiko ez-metalikoa da, usaingabea (usainik gabea) eta ez da uretan disolbatzen. Gure organismoan ugariena den mineraletako bat da, kaltzioa, fosforoa, potasioa, sodioa, kloroa, magnesioa, manganesoa, burdina, iodoa, fluorra, zinka, kobaltoa eta selenioa.

Mineral horren funtsezko zatia aminoazidoak dira: metionina, zisteina (izaki bizidunen proteinak sintetizatzeko beharrezkoak), zistina, homozistina, homozistina eta taurina. Proteinak dituzten elikagaiak jatean erosten dugu gizakiok.

Komeni da mineral horren kantitate nahikoa izatea, zeregin garrantzitsua baitu gure organismoarentzat:

Sufrea beharrezko minerala da kolagenoa eratzeko, hau da, azalaren, hezurren, tendoien eta lotailuen parte den proteina.

Gainera, B multzoko bitamina batzuek, hala nola B1, B5 eta B8 bitaminek mineral horren kantitate txikiak dituzte.

Sufrea ere heparinaren osagai bat da, gibelean eta beste ehun batzuetan dagoen antikoagulatzailea; beraz, mineral horrek paper garrantzitsua du odol-koagulazioan.

Gainera, aminoazido azukretsuen (metionina eta zisteina) osagaia da. Aminoazidoak proteinen oinarrizko osagaiak dira, eta horregatik azaltzen da mineral hori elikagai proteikoetan.

Sufrea elikagai askotan aurkitzen da, proteina ugaritan. Horiek hartzeko, hobe da gutxi prestatzea; izan ere, tenperatura altuetan jarriz gero, sufrearen ekarpena murriztu egiten da.

Txahal-gibela (199 mg/100 gramo) eta entrekota (200 mg/100 gramo) sufre gehien duten haragien artean daude.

Oilaskoa, txerrikia eta ehizakoa ere sufrez aberatsak dira.

Arrainen artean bakailaoa nabarmentzen da, 100 gramoko 260 mg sufre baitu. Gainera, oso kaloria gutxiko arraina da.

Itsaskien artean, abakandoak edo karramarroak 500 mg ditu 100 gramoko.

Arrautzak funtsezko aminoazido guztiak ditu, eta, beraz, 100 gramoko ia 125 mg sufre ematen du.

Esnea, gazta eta jogurta oinarrizko elikagaiak dira sufrea lortzeko.

Azetan eta brokolian, zainzurietan, porruan, baratxurian eta tipula gorrian egoten da.

Dietan sufrerik ez izateak atzeratu egiten du hazkundea, azala eta ehun konjuntiboa ahuldu egiten baitira, azala, hezurrak, tendoiak eta lotailuak barne.

Aldiz, ez da deskribatu gehiegizko sufreagatiko toxikotasun-kasurik, toxikoa gernuaren bidez kanporatzen baita sulfato gisa.

Sufrearentzat gomendatutako kontsumo-kantitateak ez dira ezarri, ez baita ohikoa mineral hori falta izatea dietan.

Proteina ugariko elikagaiek behar adina sufre ematen dute, eta, beraz, proteina gutxi duen elikadurarik egiten ez bada, ez du zertan sufrea gutxitu.