Zitoplasmako injekzio espermatikoa, mikroinjekzio espermatiko edo ICSI (Intra Cytoplasmic Sperm Injection) izenez ezagunagoa, lagundutako ugalketako teknika bat da, eta espermatozoidea obozitoan sartzen da zuzenean, mikroorratz baten bidez. Hau da, in vitro ernalketa mota espezifiko bat da (FIV), bere zehaztasun eta eraginkortasun mailak handitzen dituena.
Teknika horren aurrerapen nagusietako bat da antzutasuna eragiten zuten arazoak (eta, beraz, ugaltzeko aukerarik ez zuten) zituzten gizonek orain seme-alabak izan ditzaketela. FIV tradizionalera arte, gizon horiek semen-dohaintzen bidez baino ezin zituzten seme-alabak izan. Teknika honekin aukerak zabaldu egiten dira. Espermatozoiderik ez duten gizakiak soilik baztertzen dira ondorengotza genetikoa uzteko aukeratik, bai semenean, bai barrabilen barruan (oso gutxitan). ICSI haurdunaldia lortzeko azken aukeratzat hartzen da: “ez-inbaditzaile” izeneko prozedurek porrot egin dutenean erabiltzen da.
Noiz jo ICSIra
ICSI gomendatzen da espermatozoideen kontzentrazioa ernalketa lortzeko behar diren gutxienekoen azpitik dagoenean, baita in vitro ernalketa lortzeko ere, edo teratozoospermia izeneko problema bat mugikortasun edo morfologia txarra dutenean. Baita “semen-lagin baliotsu” baten kasuan ere. Hala deitzen zaio basektomia edo erradio edo kimioterapia egin duten gizakien semen kriopreserbatuari: espermatozoide kopurua mugatua denez, metodoaren eraginkortasun-probabilitateak maximizatzea komeni da. Gauza bera gertatzen da obozito-kopurua edo -kalitatea txikia denean obulutegiko ziztadaren ondoren.
In vitro ernalketa-prozesuren bat egin denean eta emaitzarik eman ez denean iradokitzen da teknika hori.
In vitro ernalketa-prozesuren bat egin denean eta emaitzarik eman ez denean, ICSI gomendatzen den beste kasu batzuk erregistratzen dira. Gainera, teknika honen bidez, gaixotasun infekziosoren bat (hepatitisa edo GIBa) dutenek arrisku asko murritz ditzakete.
Semenak espermatozoiderik ez duen kasuak ez dira oso ohikoak, baina badaude. Zoospermia izeneko problema bat da, eta horren aurrean ebaki txiki bat egin behar da barrabiletan, bertatik espermatozoideak lortzeko. Kasu horietan, ICSIk -obozitoaren zitoplasman egindako mikroinjekzioaren bidez- zelulak ugaltze-traktu maskulinotik igarotzean izaten duen heltzea ordezten du, eta bere kabuz ernaltzeko gaitasuna ematen dio.
ICSIren bidez ernalketa garatzen ez den kasuen ehunekoa txikia da. Oro har, obozitoaren edo espermatozoidearen kalitate eskasaren ondorio dira, baita bi aldeetako batean ezkutuan dagoen arazoren baten ondorio ere.
2011ko uztailean, Bruselako Ugalketa Medikuntzako Zentroak Giza Ugalketaren eta Enbriologiaren Europako Elkartean aurkeztu berri duen azterlan baten arabera, ugalkortasun-tratamenduen mende dauden emakumeek aukera gehiago dituzte ICSI prozesuaren ondoren erditzeko, 38 urtetik beherakoak badira edo obuluak estimulatzeko prozesuan 11 obulu edo gehiago lortu badira. Azterketa horrek 1992tik 2009ra bitartean egindako obulutegi-estimulazioko 23.354 zikloren analisia jasotzen du, eta ICSIren ondorengo jaiotza-tasa berreskuratutako obulu-kopuruarekin erlazionatzen lehena izan da.
Espezialista batzuek teknika horrekiko kontraindikazio bat nabarmentzen dute, baldin eta, ikusmolde naturalean, ernaltzeko obuluaren mintza sartzen duten espermatozoideak osasuntsuenak eta sendoenak badira; teknika horren bidez, aldiz, ezin dira kalitate handiagokoak nagusitu. Horrek —hipotesi horren arabera— jaiotzetiko era askotako arazoak dituzten haurrak sortzea eragingo luke.
Isidoro Bruna espezialistak, Madrilgo Montepríncipe Unibertsitate Ospitaleko Erreprodukzioko Medikuntza Unitateko buruak, modu enfatikoan ukatu du. “Hiri-legenda bat da -kalifika-. Gaur egun laborategian erabiltzen diren hautapen-teknikak oso eraginkorrak dira, eta espermatozoide onenak identifikatu eta aukeratu daitezke”. Gainera, espermatozoiderik onena ez da beti obuluan sartzen dena: askotan, kalitate hobezinik ez duen espermatozoide batek sartzen du, eta horren ondorioz, batzuetan, denborarekin berez garbitzen den haurdunaldia sortzen da, hau da, abortua. “Milioika haur jaio dira ICSIren bidez azken 20 urteotan, eta esan dezakegu oso teknika segurua dela”, dio Brunak.
ICSI baten ondorioz jaiotako haur batek bere aitaren ugalkortasun-arazoak zauritzeko edo haurdunaldi ektopikoa gertatzeko arriskua izan daiteke aipatu diren arazo batzuk. Azken kasu horretan, emakumea haurdun geratzeko zailtasunak izan ditu. Bruselako Ugalketa Medikuntzako Zentroaren azterketa horrek, ordea, datu pozgarria eman du: haurdunaldi ektopikoen ehunekoa antzekoa izan zen etategiko maila guztietan, eta horrek ukatu egiten du arrisku hori emakumea zenbat eta zaharragoa izan, orduan eta handiagoa dela uste izatea.
Gainerakoan, alderdi negatibo nagusia prezioarekin lotuta dago: Espainian, tratamenduaren kostu minimoa, etapa guztiak barne, 4.500 euro ingurukoa da. Positiboa da semen-lagin kriopreserbatuak kontserbatzen badira eta lehenengo saiakera ez bada arrakastatsua, bigarrenean lagin hori erabil daitekeela, eta horrek nabarmen murrizten du tratamenduaren balio ekonomikoa.
