Erradiadoreak purgatzea oso erraza da berokuntza-sistemaren errendimendua hobetzen laguntzeko. Erradiadore guztietan egin behar da, eta aparatu horien barruan metatzen den airea ateratzea du helburu. Egiten ez bada, erregaiaren zirkulazioa eteten da eta erradiadoreak ez du modu homogeneoan berotzen. Purgagailua automatikoa denean, airea berez kanporatzen da, aluminiozko erradiadoreetan gomendatutako sistema bat. Purgagailua eskuzkoa bada, aldiz, prozesu hori egin behar da erradiadoreak denboraldi baten ondoren erabiltzen ez diren bakoitzean. Purgagailua gutxi eta oso poliki irekitzea da sekretua.
Neguko ohiko tenperatura baxuek berogailua pizten dute. Hala ere, zenbait hilabetez geldirik egon ondoren, erradiadoreek airea metatua izan dezakete barruan. Bi seinalek baieztatzen dute hori: erradiadorea goiko aldean hotza dagoenean eta zarata berezi bat entzuten denean, gorgoteo motakoa, sistema martxan jartzen den bakoitzean. Aire hori berokuntza-zirkuituan bertan sortzen da, eta, aluminiozko erradiadoreen kasuan, uraren deskonposizioan. Horren ondorioz, erradiadorea ez da behar bezala berotzen, eta kanpora bota behar da.
Purgatu egin behar da erradiadorearen goiko aldea hotza dagoenean edo gorgoteo motako zarata entzuten denean.
Airea ateratzeko ekintza horri purgatu esaten zaio. Purgagailua erradiadorearen goiko mutur batean jartzen den gailu txiki bat da. Eskuzkoa edo automatikoa izan daiteke. Lehenengo kasuan, bihurkin lauarekin biratu behar da erdian pitzadura bat badu, edo giltza berezi batekin beste forma bat badu. Eragiketa egitean, azpian ontzi bat jarri behar da (ontzi bat nahikoa da), aire guztia ihes egin ondoren erortzen den ura biltzeko. Nahikoa da purgaketa-balbularen mugimendu txiki bat. Gehiegi biratzen bada, ura zorrotadaka ihes egin daiteke.
Purgagailu automatikoari dagokionez, aluminiozko erradiadoreetan erabiltzen da bereziki; izan ere, horietan aire gehiago sortu ohi da ura deskonposatzeko prozesuan, oxigenoa galtzen baitu. Oso erosoa da, ez baita purgatzeari begira egon behar eta, soberako airea automatikoki kanporatzen dela ziurtatzean, erradiadoreek beti behar bezala funtzionatzen dute. Hala ere, ez da komeni alde batera uztea.
Berokuntzaren sektorean esperientzia handia duen Albaceteko (APIMA) instalatzaile eta mantentzaileen probintzia-elkarteak, Javier Ponce sail teknikoko ingeniariak, azaldu duenez, purgaketa hotz-denboraldi bakoitzaren hasieran egin behar da, “berokuntza lehen aldiz martxan jarri aurretik”. Ez da beharrezkoa purgaketa egitea berogailua erabiltzen ez denean, adibidez udan.
Zein ordenatan egin behar den
Etxebizitza batek solairu bat baino gehiago baditu, guztietan erradiadoreak dituztenak, ohikoena da aire kantitate handiena solairu altuenetako erradiadoreetan metatzea. Horregatik, purgaketa landare horietatik hasi behar da. “Baliteke beheko solairuetan erradiadoreak purgatu beharrik ez izatea ere”, dio Poncek. Purgaketa-prozesuan etengabe airea eta ur gutxi ateratzen bada, berokuntza-sistema martxan jarri behar da purgatzen jarraitu baino lehen, erradiadoreek berriz ere ura har dezaten.
Etxebizitza solairu bakarrean banatzen denean, komeni da galdaratik hurbilen dauden erradiadoreak purgatzen hastea. Erregaia iristen den lehenak dira, eta hori gertatzen ez bada, zaila izango da ibilbidea mantentzea eta gainerako erradiadoreak berotzea. Purgaketa etxebizitzako erradiadore guztietan egin behar da, erabiltzen duten erregaia edozein dela ere.
Purgatze-prozesua amaitzen denean, presioa 1 bar-etan dagoela egiaztatu behar da.
Prozesu hori amaitutakoan, ingurua homogeneoki berotzen da berriro. Purgaketa zuzen egin izanaren beste froga bat presioa egiaztatzea da. “Taberna batean egon beharko du”, azpimarratu du APIMAko teknikariak. Erradiadoreko airea botatzean, berriz ere erregai hobezinez zirkulatzea lortzen da. Uraren kasuan, barruan geratzen denean, oxigenoa galtzen du, korrosibo bihurtzen da eta hodiak honda ditzake.
Lau erradiadore mota daude, nagusiki, merkatuan: burdina, xafla, aluminioa eta altzairua. Materialak eragina du erradiadoreak berotzeko eta hozteko behar duen denboran, baina baita kontsumitzen duen energia kantitatean ere.
- Burdina. Erradiadore oso astunak dira, eta erresistentzia handiko horma batean jarri behar dira. Abantaila nagusia da beroa oso ondo mantentzen dutela, baita itzali ondoren ere, nahiz eta denbora gehiago behar izan tenperatura egokia lortzeko.
- Txapa. Ez du onartzen moduluka instalatzea, baina merkeenetako bat da. Gaur egun ia ez da erabiltzen etxebizitzetan, nahiz eta errendimendua ona izan.
- Aluminioa. Erradiadore erabiliena da, moduluka instala daitekeelako, eta horrek edozein altuera eta zabaleratara egokitzeko aukera ematen du. Oso azkar berotzen da, eta horrek berotasun sentsazioa sortzen du berehala. Desabantaila nagusi bat du: itzaltzean, beroa eta ardoa berdin joaten dira.
- Altzairua. Modelo garestienetako bat da. Aluminiozko erradiadoreak bezala, azkar berotzen da, baina beroak denbora gehiago behar du ihes egiteko.
