Kontsumitzaileok hainbat txartel mota erabiltzen ditugu erosketak ordaintzeko edo finantzatzeko. Batetik, zordunketa-txartelak ditugu. Ohikoenak dira. Kutxazain automatikoen bidez dirua atera dezakegu gure kontu korronteetatik.
Zordunketa-txartelek ia kutxazain guztietan dirua dirutan eskuratzea errazten dute, baina txartela dagoen sarekoa ez den beste sare batekoetara jotzen badugu, jasotzen dugun diruaren %2tik %4ra bitarteko komisioa kobratuko digute.
Saltokietan egiten ditugun erosketen prezioa ordaintzeko ere erabil ditzakegu zordunketa-txartelak.
Txartela ematen duten bankuek urtero finko bat kobratzen digute, eta diru hori 6 euro ingurukoa izaten da, bankuaren arabera.
Haren ezaugarrietako bat da ezin dugula erosketa bakar bat ere finantzatu erabileraren bidez. Horrek esan nahi du ematen duen bankuak edo erakundeak ez digula dirua aurreratzen gure erosketetarako.
Kasu hori kreditu-txarteletan gertatzen da. Haren ezaugarri nagusia da hainbat modalitatetan ordainketa atzeratua egiteko aukera ematen duela. Jaulkitzen duen entitateak kreditu kopuru jakin bat ematen dio eskatzaileari, eta eskatzaileak nahi duenean eta nahi duen moduan erabil dezake.
Praktikan, txartelaren ardura duen entitateak erantzun ekonomikoa ematen digu egiten ditugun erosketengatik. Ondoren, dagokien zenbatekoa eta epe jakin batean interes aldakorra kobratuko digute.
Normalean, hilabetean gastatu dugun kopurua hurrengo hilabetearen hasieran jartzen dugu, interesik ordaindu gabe. Baina gerta daiteke erakundeak kopuru hori hileko ordainketa finkoetan edo erabilitako saldoaren gaineko portzentaje baten bidez finantzatzeko aukera ematea.
Erakunde jaulkitzaileari urtero ordaintzen diogun dirua zordunketa-txartelengatik ordaintzen duguna baino handiagoa da, askotan kopuru horren bikoitza.
