Jürgen Schmid ISETen arduradunak (Kasseleko Unibertsitate Alemaniarreko energia berriztagarrien institutua) ahalik eta etekin handiena atera nahi dio Europako haizeari. Horretarako, sistema sinple baina iraultzaile bat planteatzen du: Energia korronte zuzenaren (CC) eta ez-alternoaren (CA) arabera banatzea, gaur egun bezala.
Haizeak nahi duen tokian eta unean jotzen du, eta horregatik ez du energia-hornidura iraunkorra bermatzen. Hala ere, Schmid irakasleak uste du bere sistemarekin arazo horri aurre egin ahal izango zaiola. Hala, haizeak herrialde batean putz egiten badu baina ez beste batean, lehenak energia transmiti diezaioke bigarrenari, eta alderantziz.
Bestalde, aerosorgailuen biraketa bakar bat ere ez galtzeko, Norvegia, instalazio hidroelektrikoz ondo hornitutako herrialdea, sare horren funtsezko pieza litzateke. Energia eolikoa hara bidal liteke ura goiko aldera eramateko eta, hartara, turbina hidroelektrikoak elikatzeko. Schmid-ek dioenez, Norvegiako erreserben gaitasuna hain da handia, ezen, Europako parke eolikoa errendimendu betean izanda ere (oso gutxitan gertatzen da hori), Norvegiako instalazio hidroelektrikoek aparteko energia hori lau astez baino gehiagoz aprobetxa baitezakete.
Ideia hori gauzatzeko, energia alternoa banatzeko egungo sareek ez lukete balioko, distantzia luzeetan energia asko galtzen baitute. Hori dela eta, ISETaren arduradunak CCren alde egin du. Schmid-en arabera, Europara gutxienez energia-beharren %30 hornitzeaz gain, energia eolikoa oinarrizko kargako energia gisa erabiltzeko aukera emango luke, hau da, sistema elektrikoak ordu ukituenetan funtziona dezan behar den gutxienekoa. Gaur egun, iturri ez-berriztagarrietan oinarritutako zentral konbentzionalek baino ezin dute bermatu hornidura hori.
Era berean, CCk egungo estandarraren aldean duen beste abantaila bat da ezen, energia hobeto aprobetxatzen duen sistema bat lortzean, ez liratekeela beharrezkoak izango korronte alternoko azpiegitura elektrikoak -eta ingurumen-inpaktatzaileak-.
ISETeko irakaslea ez da CCren aukeretan pentsatu duen bakarra. Izan ere, Norvegiako enpresa-talde bat Eskandinavia, Herbehereak eta Alemaniaren arteko korronte mota horretan oinarritutako goi-tentsioko lineak eraikitzen hasi da, nahiz eta helburua bere energia saldu eta beste herrialde batzuetakoa pilatzea izan.
Energia hobeto aprobetxatzen duen sistema batekin, jada ez lirateke beharrezkoak izango korronte alternoko azpiegitura elektrikoak, garestiak –eta ingurumen-inpaktanteak–Era berean, Airtricityk, Irlandako enpresa eolikoak, “Supergrid” deritzona proposatu du. Supergrid hornidura-sarea da, eta Ozeano Atlantikoan eta Irlandako, Baltikoko eta Iparraldeko itsasoetan dauden itsas aerosorgailuen granjez baliatuko litzateke, Europako iparraldeko kontsumitzaileei zerbitzua eman ahal izateko. Arduradunen arabera, proiektuaren lehen fasean 2.000 turbinen granja bat eraikiko litzateke Ipar Itsasoan. 2.000 milioi euroko kostua izango luke, eta 10 gigawatt-eko sorkuntza ahalbidetuko luke. Ikatzezko zentral termikoetan oinarritutako energia-ahalmen bera dute Irlandako enpresak 2.300 milioi euro inguru.
Bestalde, Global Energy Network Institute-k (Kaliforniako San Diegon dago egoitza, eta berriztagarrietan espezializatuta dago) onartzen du CCrekiko goi-tentsioko lineak erabil daitezkeela kontsumitzaileei eguzki-energia Saharako basamortuan eta Hego Amerikako edo Siberiako energia eoliko eta geotermikoan ekartzeko.
Nolanahi ere, Jürgen Schmid irakaslearen helburua ez da energia berriztagarriak aprobetxatu eta Europan ahalik eta hobekien banatzea. Adibidez, Europako Batzordeak diruz lagundutako ikerketa-proiektu baten buru da, IRED izenekoa, eta Europan liberalizatutako sare elektrikoak garatzea du helburu, mendearen lehen laurden honetan, energia berriztagarriz eta sorkuntza banatuko beste iturri batzuez hornitzen direnak. Proiektuan Europako hainbat enpresa eta ikerketa-zentrok hartzen dute parte, besteak beste, Ikerketarako Unibertsitate Institutuak (CIDAE), Iberdrolak eta Labein-Tecnalia Fundazioak.
Gaur egun ezagutzen dugun energia banatzeko sistema XIX. mendearen amaieran erabaki zen. Alde batetik, Thomas Edisonek CC defendatzen zuen, edozein tentsio transmititzeko modurik onena zelako. Bestalde, George Westinghousek korronte alternoaren alde egiten zuen; izan ere, lehenengo horniketa-sareetan, distantzia laburretan, transmisioak etengabekoak baino galera gutxiago jasaten zituen sistema horretan, eta, gainera, tentsioak jarraituak baino errazago aldatzeko aukera ematen zuen.
Azkenik, Westinghousek irabazi zuen partida, eta alternoa industriaren estandar gisa ezarri zen. Horretarako, zutoin elektrikoen sare zabala sortu behar izan zen, elektrizitatea 400 kilovoltera (zenbat eta handiagoa izan tentsioa, orduan eta txikiagoa galera) eta 30 metrora transmititzeko, lurzoruaren erresistentzia saihesteko. Era berean, tokiko azpiestazioak ere eraiki behar izan ziren, tentsio izugarri hori kontsumitzaileen artean banatzeko.
