Ipar-mendebaldeko Atlantikoko sakoneko bost arrain espezieren populazioak, San Juan de Ternuako (Kanada) Unibertsitateko biologo-talde batek aztertuak, %87 eta %98 artean jaitsi dira ikerketak iraun zuen 17 urteetan, “Nature” aldizkariaren azken zenbakian argitaratutako azterlan baten arabera.
Lanaren egileek ohartarazten dute 1978tik 1994ra bitartean harrapatutako arrainen neurria %25etik %57ra murriztu dela. Datu horiek hiru belaunalditara estrapolatuz gero, espezie horien erreserbak% 99tik% 100era jaitsiko lirateke 20 urte baino gutxiagoan. Hori dela eta, Naturarentzako Mundu Batasunak (UICN, ingelesezko siglak) egiten duen “desagertzeko arrisku kritikoan” dauden espezieen zerrendan sartu beharko lirateke.
Espezie horiek -molera urdina (“Antimora rostrata”), haztegia (“Coryphaenoides rupestris”), arratoi-arraina (“Macrourus berglax”), aingira arantzatsua (“Notocanthus chemnitzi”) eta buztan arantzatsuaren marra (“Bathyraja spinicauda”, nahiko ugariak).-
Baserritarra eta arratoi-arraina industrialki harrapatzen hasi ziren, azaleko arrainen erreserbak agortu ondoren; beste hiru espezieak, aldiz, ez hain arruntak, erreboiloak Groenlandian egindako arrantzaren biktima izan ziren.
Sakoneko arrainak bereziki ahulak dira hazkunde motelaren, sexu-heltze berantiarraren, ugalkortasun txikiaren eta bizitza luzearen (60 urte arte) ondorioz. Ikerketaren egileek diotenez, inguruan duten ezjakintasunak ez luke eragotzi behar berehalako babes-neurriak hartzea, hala nola arrantza debekatzeko eremuak ezartzea.
