Haur dislexikoak irakurketa- eta idazketa-arazoak ditu, gaur egun eskoletan irakasten diren tresna nagusiak. Baina adimendunak dira. Pentsaezina da haur itsuek Braille sistemarik gabe ikastea, baina baita dislexikoek irakurketa- eta idazketa-metodologia tradizionalarekin ikastea ere. Horretarako, funtsezkoa da ikasgeletan ikus-entzunezko baliabideak erabiltzea, Cristina Muñoz Badalonako ikastetxeetako eskola-psikologoaren arabera, hamalau urtez. Espainiako Dislexia Federazioak (FEDIS) eta Andaluziako Dislexia Elkarteak (ASANDIS) antolatutako III. Dislexia Biltzar Nazionalean parte hartu du.
Adituak azaldu duenez, dislexia duten haurren etorkizuna ona da, baldin eta diagnostikoa adin goiztiarrean egin bada eta berreziketa-programa on bat prestatu bada, eta programa horretan ikastetxearekin batera lan egiteak duen garrantzia nabarmentzen da. Familiaren, elkargoaren eta terapiaren arteko koordinazioa arrakastaren iragarpena da kasu gehienetan. Unibertsitate-ikasketak egin ditzakete eta proiekzio profesional egokia izan dezakete. Dislexiak hor jarraituko du, baina ez du zertan arazo izan.
Gainera, ahaztu behar ez diren bestelako arazo emozionalak dituzte: autoestimu baxua, segurtasunik eza, oldarkortasuna, motibazio falta, familia arazoak, harremanak… Baina diagnostiko goiztiar batekin eta berreziketa on batekin, haur dislexiko batek unibertsitate-karrera bat egin eta NASAko lehendakari izatera irits daiteke.
Haur dislexikoentzako eskola bereziak daude. Baina, Cristina Muñozek dioenez, «ekimena errespetagarria eta laudagarria izan arren, dislexia duten haurrak eskola-populazioaren %10 eta %15 artean direla kontuan hartuta, integrazioa oso garrantzitsua da». Ikasteko bitarteko egokiak baino ez dituzte behar. Proba neuropsikologiko bat egiten zaienean, beren koefiziente intelektuala batezbestekoan dagoela ikusten da, eta are gehiago, askoz altuagoa. Nahikoa da bitartekoak ematea «beren potentzial zoragarria garatu ahal izateko», adituaren esanetan.
