Histatina, listuan dagoen peptido antimikrobiar bat, organismoak patogenoen aurkako lehen defentsa-lerro gisa erabiltzen duena, leishmaniasia eragiten duen parasitoa hiltzeko gai da. Zientzia Ikerketen Kontseilu Gorenaren (CSIC) aurkikuntza horrek bide terapeutiko berri bat irekitzen du eritasun tropikal horren aurka, “ahaztutako” deiturikoen aurka, eta 12 milioi pertsonari eragiten die munduan, batez ere garapen-bidean dauden herrialdeetan.
Ikerketaren arduradunek, Luis Rivas buru zutela, mikrobioen aurkako peptidoetan jarri zuten arreta, patogenoen aurrean jarduteko gaitasun handia zutelako. “Halako eragileak dira organismoaren lehen babes-hesia. Hori dela eta, azkar aurkitzen dira edo induzitzen dira lokalizazioetan edo gorputzeko jariakinetan, eta horiek patogenoen aurkako lehen kontaktua ezartzen dute, hala nola izerdia, malkoak edo listua”, azaldu du Rivas CSICeko Ikerketa Biologikoen Zentroko kideak.
Gerta zitezkeen peptidoetatik, autoreek histatinaren alde egin zuten, onddoen aurkako babes-jarduera frogatua zutelako. Peptido horrek ez luke inoiz leishmaniasia (leishmania) eragiten duen parasitoa ukituko. Haren ibilbide nagusia eltxo baten ziztada da, Phlebotomus familiarena. Neurri txikiagoan bada ere, kutsatutako odol-transfusioaren bidez edo xiringak partekatzearen bidez uzkurtu daiteke.
“Leishmaniasiaren aurrean eraginkorrak diren zenbait sendagai lehenago botika antifungiko gisa garatu zirenez, uste dugu histatinaren jarduera espezifikoa patologia horren aurka erabil daitekeela”, azaldu du Rivas sindikatuak, eta Amsterdamgo Unibertsitateko ikertzaile-talde baten laguntza izan du.
Helburu terapeutikoa
CSICeko zientzialariak azaldu du histatina patogenoaren mitokondrioan metatzen dela eta haren energia-hornidura arriskuan jartzen duela, jarduera mitokondrialaren %70en mende baitago. Jarduteko modu horrek leishmaniasiaren kontrako diana berri bat deskribatzen du. Era berean, hartzailerik izan gabe zeluletan sartzeko duen gaitasunak iradokitzen du histatina tresna nanoteknologiko gisa erabiltzea parasitoaren ezagutzan aurrera egiteko. “Farmakoak, azido nukleikoak edo beste peptido batzuk leishmanian sar litezke, histatinaren molekularekin lotuta”, dio Rivas andreak.
Baina ikerketa-ildo horrek ere baditu eragozpenak. Adituaren arabera, histaminatan oinarritutako terapia batek sor dezakeen arazo nagusia sintesiaren kostu handia da, ohiko farmakoekin alderatuta. Hala ere, honako hau behar du: “terapia geniko batek, peptidoa infekzio-lekuan espresioa eraginez, kostu ekonomikoaren arazoa konpon lezake”.
