Obesitate morbidoa duten eta 40 urtetik gorako gorputz-masaren indizea (GMI) duten pertsonek 5 eta 12 urte arteko bizi-itxaropena murrizten dute, asaldura hori hasteko adinaren arabera; izan ere, gaixotasun horrek “konplikazio ugari” dakartza, eta konponbide bakarra kirurgia da. Endokrinologia eta Nutrizioko Espainiako Elkarteko (SEEN) idazkari Miguel Ángel Rubiok dioenez, diabetea, hipertentsio arteriala, hiperlipemia, kolelitiasia eta loaren apnea bezalako gaixotasunak “hiru aldiz gehiago agertzen dira obesitatea duten pertsonengan”, eta gaixotasun koronarioa, artrosia eta hezueria, berriz, bi halako gertatzen dira.
Obesitate mota horrek biztanleriaren %2 eta %3 artean eragiten du dagoeneko, eta hegoaldean (Extremadura, Andaluzia, Albacete, Murtzia), Galizian eta Kanarietan du ordezkaritza handiena. Kasu askotan, kirurgia da obesitate morbidoa dutenentzat irtenbide bakarra, eta, beraz, gero eta gehiago erabiltzen da. Urtero, 70.000 ebakuntza kirurgiko inguru egiten dira Europan, eta, Rubiok dioenez, “Espainia kirurgia gehien egiten diren herrialdeen buruan dago, Frantzia, Belgika, Luxenburgo eta Erresuma Batuarekin batera, non urtean 5.000 ebakuntza baino gehiago egiten baitira”.
“Jarduera kirurgikoa handitzearekin batera, obesitate morbidoa handitu egiten da gure herrialdean, baina baita teknika kirurgiko ez oso agresiboen bidez lortutako emaitzak hobetzearekin ere”, dio Rubiok, “gehienak bide laparoskopikotik iristen baitira”. Gainera, gero eta zentro gehiago daude, kirurgia-tekniketan oso espezializatuak, urtean ehun paziente baino gehiagori eragiten dietenak, %1etik beherako hilkortasun-tasa bermatuak dituztenak, “behazun-xixkua ateratzearen (kolezistektomia) antzekoak eta konplikazio kirurgiko gutxi dituztenak, betiere ekipo kualifikatu eta esperimentatuen bidez egiten badira”.
Obesitate morbidoaren kirurgiarako teknika kirurgikoak bi taldetan bana daitezke: Alde batetik, pazienteak berreskuratzeko denbora hobetzen duten eta ondorio estetiko txikiagoak dituzten ekiteko tekniken modalitate berriak, hau da, organismoaren berezko zuloetatik sartzea, hala nola baginatik edo ahotik, edo laparoskopikoki sartzea sarbide bakar batetik, normalean zilborretik, eta orbainik uzten ez duena. Beste alde batetik, kirurgia metabolikoa dago, obesitate-maila desberdinekin lotutako 2. motako diabetesaren tratamenduari dagokiona, batez ere.
