Kirurgia bariatrikoa edo obesitatearena Espainian goraka doan interbentzio-mota bat da. Eragiketa hori gure herrialdean sendotuta dagoen arren, egia da ebakuntzan dagoen arriskua beste kirurgia batzuetakoa baino handiagoa dela, eta ehuneko bat eta bi bitartekoa dela.
Arazo nagusiak ebakuntza ostekoak dira, zirujauaren esperientziak garrantzi handia baitu. Prozesu horretan, Bartzelonako Teknon Zentroko Obesitatearen Kirurgia saileko Constancio Marcok aitortzen duenez, konplikazio-indizea %10ekoa da, baina %20ra iristen da. Ebakuntza ostean gerta daitezkeen ukipenak hauek dira: barrunbearen barneko infekzioa —jostura-lerroek huts egiten dutenean eta bi organoren arteko lotura ezin hobea ez denean— eta biriketako enbolismoa. Fase honetan larriagotzen diren arazoak, gaixoek ohiko biztanleriak baino askoz gaixotasun gehiago izaten zituztelako, hala nola diabetesa, hipertentsioa, loaren apnea edo kolesterola.
Eragiketa motak
Hiru bloke handik osatzen dute kirurgia bariatrikoa: murrizketa-kirurgia, urdaila eta elikagaiak gaizki xurgatzea konbinatzea, eta deribazio biliopankreatikoak janariaren asimilazio eskasarekin lotzen dituena.
Murrizketa-kirurgiaren bidez, nabarmen murrizten da urdailaren tamaina, pazienteek jan ez dezaten. Hala, bi litroko edukiera duen urdaila 20 mililitroko poltsatxo bihurtzen da. Teknikarik arruntena gastroplastia bertikala da, eraztun edo zerrenda gastriko bat urdailaren hasieran kokatuz. Horrek gordailu txiki bat sortzen du, benetako urdail gisa jarduten duena. Zerrenda horiek laparoskopia bidez jar daitezke, eta larruazalean dagoen kaxatxo bati lotuta daude. Horrela, urdaila estutu, ireki edo itxi daiteke.
Ebakuntzaren abantailak sinpletasuna dira, prozedura laparoskopikoak aplikatzen badira; Konstantzio Marcoren arabera, ordea, bi eragozpen nagusi ditu: ezin da jan, eta gordailuaren dilatazio-ahalmen txikia ez da eraginkorra izango bosgarren urtetik aurrera.
Kirurgia bariatrikoaren bigarren blokeak urdail txiki baten efektua eta elikagaien xurgapen txarra konbinatzen ditu, hau da, askoz gutxiago jaten da eta okerrago dauden elikagaiak xurgatzen dira, batez ere koipeak. Teknikarik ohikoena “bypass” gastrikoa da. Prozedura horrek, gastroplastiaren ondoan erabiliena, desabantailak ditu: pazientearen bizitza osoan areagotu egin behar da elikaduraren kontrola. Gainera, urdaila% 90 baino gehiago isolatuta eta funtziorik gabe geratzen denez, ezin da diagnostiko proba garrantzitsurik egin ebakuntza egin osteko ultzera edo prozesu mikrobiarrak zehazteko.
Hirugarren familiak elikagaiak gaizki xurgatzea eta deribazio biliopankreatikoak konbinatzen ditu, eta ahalik eta gehien atzeratzen du janariak bilisarekin duen harremana eta pankreako zukuak. Horrela lortzen da gantzak ez xurgatzea heste meharrak eta zuzenean lodira pasatzea. Kasu honetan, gurutzatze duodenala da teknikarik ohikoena. Horren bidez, urdaila estutu egiten da bere osagaiak kendu gabe, eta, horrekin batera, “by pass” intentsibo bat, gantzak behar bezala xurgatzen ez dituena. Pazienteek normal jan dezakete, baina koipeak asimilatu gabe; beraz, organismoak bere energia-beharrak ase behar ditu, gorputzaren gantza kontsumituz.
Teknon Zentroko zirujauaren arabera, teknika horren abantaila da pazienteak normal jan dezakeela eta pisu galera handia izaten duela, eta berriro gizentzeko aukera gutxi dituela. Izan ere, elikagaiak gaizki xurgatzeak nutrizio-arazoak sor ditzake burdina, kaltzio, proteina eta bitamina biodisolbagarririk ez izateagatik.
