Abenduan, Apis mellifera erlearen genomaren zirriborro berri bat plazaratu zen. Mihiztadura berriak hobetu egin du lehen zirriborroa, duela urtebete ezagutua, zenbait inkongruentzia argitu ditu eta 10 Mb-eko sekuentzia erantsi dio aurreko zirriborroari. Hala ere, ikertzaileek ohartarazi dute, hobetuta egon arren, errore-marjina izaten jarraitzen duela. Hala adierazi du proiektua garatu duen taldeak, non AEBko Nekazaritza Sailak, Human Genome Sequencing Center, Children's Hospital Oakland Research Institute eta UCSC Genome Bioinformatics Group erakundeek parte hartu duten.
Erlearen genomako ikertzaileek beren fisiologia ulertzen eta ongizatea eta produktibitatea hobetzen lagunduko duten markatzaile genetikoak ezagutzea espero dute, eta horrek, errebotean, eztia edo erregina-jelea bezalako produktuak hobetzen lagunduko luke. Gainera, erleek 90 uzta-mota baino gehiago polinizatzen dituzte. Kevin Hackettek, AEBko Nekazaritza Saileko zuzendaria, duela gutxi azaldu du genomak aukerak sortzen dituela erleak hazteko jarduerak azkartu eta hobetzeko, uztak polinizatzeko eta neguan bizirik irauteko.
Ezagutarazi den lanaren alderdi interesgarrienetako bat erleen sistema immunologikoko geneei buruzkoa da, batez ere, intsektu horiek Paenibacillus larvae bakterioarekiko duten erresistentzia hobetu dezaketenak. Bakterio horrek erleen larba-etapako gaixotasunik larriena eragiten du, loque amerikarra, «American fouldbrood» ere esaten zaiona. Erlauntza bati eragin diezaiokeen gaixotasunik larrienetako bat da, eta bakterioaren esporek eragiten dute. P. Larvae . Larbek espora horiek irensten dituztenean, hestean ernetzen dira eta larbaren barruan garatuko diren baziloak sortzen dituzte. Pupa aurreko egoerara igarotzen denean, baziloek hemolinfa inbaditu dute, eta heriotza eragiten dute septizemiaren ondorioz. Larba lehortzen denean, haren hondarrak oso material kutsagarria dira eta erlauntzako erleek nahi gabe sakabanatzen lagun dezakete.
Esporak oso erresistenteak dira tenperatura altuekiko eta produktu kimikoekiko, hala nola kloroarekiko edo erradiazio ultramorearekiko. Gaixotasuna tratatzeko eta prebenitzeko ohiko metodo bat antibiotikoak aplikatzea da, batez ere oxitetraziklina, espektro zabaleko antibiotikoa, erleei xarabe edo hautseztatze moduan ematen zaiena. Beste gaixotasun garrantzitsu bat varroasia da. Erleen hemolinfaz elikatzen den parasito batek eragiten du, eta ahuldu egiten ditu. Erleen portaeran eta hegaldian eragiten die (desorientatu egiten dira). Antibiotikoak erabiltzea ere oso aukera zabala da. Hala, estreptomizina, neomizina, kloranfenikola, eritromizina edo diestreptomizina gaixotasun baterako edo besterako erabiltzen dira, herrialde bakoitzaren arabera.
Eztiko antibiotikoen hondakinak
Erlearen genomak bere fisiologia hobeto ezagutzea, ongizatea hobetzea eta eztiaren produktibitatea eta kalitatea areagotzea ekar dezake.Horren ondorioa, tratamenduak zuhurtziaz aplikatzen ez badira, eztiko botiken hondakinak dira. Jakina da 2002. urtean EBk Txinako ezti-inportazioei ezarri zien debekua, kloroanfenikolaren hondakinak aurkitu zituelako. Antibiotiko hori Europan debekatuta dago 1994. urteaz geroztik, eta anemia plastikoarekin lotuta dago, anemia hori odoleko gaixotasun larria baita eta ez dago sendabiderik. Erresuma Batuan ere, 2003an, Argentinako eztiko nitrofurano-hondakinak aurkitu ziren (1995etik Europan debekatuta daude nitrofuranoak). Beste arazo bat bakterio eta akaroen anduiak agertzea da, antimikrobianoen aurrean erresistenteak, eta horrek arazoa larriagotu besterik ez du egiten.
Horregatik, erlearen sistema immunologikoa hobetzea da erlearen genomak ematen dituen ezagutzetatik espero den garapen garrantzitsuenetako bat. Ildo garrantzitsuenetako bat abaizinarena da, erlearen sistema immunologikoan inplikatutako peptidoa. 2004ko ekaineko lana, Journal of Economic Entomolgy aldizkarian argitaratua eta Jay Evansek zuzendua. Jay Evansek ere parte hartzen du erlearen genomaren proiektuan, eta halaxe iradokitzen zuen.
Ikertzaileek erle-larba batzuk Paenibacillus larvae esporekin edo bakterioaren beraren zati batzuekin kontaktuan jarri zituzten, edo, beste kasu batzuetan, patogenikoak ez diren beste bakterio batzuekin. Erleek bakterioen kontrako bi peptido (abaizina eta defensin) gehiago sortuz erantzun zuten. Ikertzaileek uste dute erleak bakterio ez-patogenikoen eraginpean elikaduraren bidez jartzeak balio lezakeela, txerto gisa, ondoren erresistentzia handitzeko.
AEBetako Nekazaritza Sailean, Paenibacillus larvae bakterioaren eta Ascophaera apis onddoaren genoma ere aztertzen ari dira. Genoma hori ere patogenoa da erleentzat, eta espero da balio izango duela. Erlearen genomarekin zerikusia duten beste proiektu batzuk, gaur egun, semena zaintzeko teknika hobetzea eta erleen sexua aukeratzeko metodoak garatzea dira.
Europako Batzordearen 2002ko txosten baten arabera, Europako ezti-kontsumoa urteko 270.000 tona ingurukoa da (pertsona bakoitzak urtean 0,7 kilo kontsumitzen dituela kalkulatzen da). Europako ekoizpena urtean 130.000 tona ingurukoa denez, eskari horri ezin dio erantzun, eta kontsumoaren erdia, gutxi gorabehera, Argentinatik, Mexikotik eta Txinatik inportatutako eztiak estaltzen du. Hala izan zen, behintzat, 2002 eta 2004 urteen artean kloranfenikola (Europan debekatutako antibiotikoa) jatorri txinatarreko eztian hondakinak aurkitu ziren arte. Hori dela eta, debekatu egin zen ezti txinatarraren ordez Vietnam, Malaysia edo Turkia bezalako herrialdeak erabiltzea.
FAOren arabera, urtean 1.200.000 eta 1.300.000 tona artean ekoizten dira munduan. Txina eta Argentina dira ezti-ekoizle eta -esportatzaile nagusiak. AEBri, berriz, Europari bezala gertatzen zaio: produkzioak ez du eskaria asetzen, eta, beraz, garrantzitsua da ezti-kontsumoaren zati handi bat. Hor, ekoizpena hobetu eta handitzean, erlearen genomarekiko interesaren arrazoi batzuk aurkitzen dira.
Baina erlearengandik eztia ez ezik, hura mehatxatzen duten gaixotasunak ere inportatzen dira. Duela hilabete gutxi, Europako Batzordeak ohartarazi zuen Europan bi bizkarroi exotiko agertu zirela, erlauntzei eragiten dietenak eta nahitaez aitortu beharreko gaixotasunen zerrendari eransten zaizkionak: Aethina tumida kakalardo txikia eta Tropilaelaps coleopteren akaroa. Kakalardoa erlearen herena da tamainan, eta kontrolik gabe ugaldu eta koloniak puzten ditu, panelak eta erlauntza guztia suntsitzen ditu. Tropilaelaps akaro txikiagoak hilkortasun handia eragin dezake infesta egiten duen kolonietan, baita deformazioak ere erleen hanketan eta hegaletan.
