Elikagaien ondoriozko toxiinfekzioei lotutako beste mikroorganismo batzuekin ez bezala, Campylobacter ez da herri-hiztegiaren parte, eta ez da komunikabideetan ere agertzen. Horrek ez du esan nahi kontaketa epidemiologikoetan presentzia konstantea duenik. Jende asko ezagutzen ez duen arren, elikagaien bidezko infekzioen bigarren mikroorganismoa da.
Campylobacter pertsona eta animalien hesteetan erraz samar aurkitzen den bakterio fekala da. Beste bakterio fekal batzuekin gertatzen den bezala, haien presentzia hutsak ez du adierazten gaixotasunik dagoenik, eta horrek zaildu egiten du haiek hautematea eta kontrolatzea, eta, aldi berean, oso erraz sakabanatzen da. Izan ere, bakterioa daramaten pertsonek eta animaliek ez dute beti patologiaren sintomarik izaten, agerpenaren seinale garbirik. Aitzitik, batez ere neurri higieniko pertsonalak huts egiten badute, kutsadura sor dezakete eta infekzio-arriskua areagotu.
Campylobacter bidezko infekzioa onbera izaten da. Oro har, sukarra du, eta, bi eguneko eboluzioaren ondoren, beherakoak agertzen dira, batzuetan ugaria eta urtsua izan daitezkeenak. Beti gertatzen ez den arren, ez da harritzekoa odolarekin egotea.
Sintomak nabariak izan arren, infekzioa berez desagertzen da egun gutxiren buruan edo agresibitate txikiko tratamenduen ondorioz. Hala ere, sintomek ohi baino gehiago irauten badute, ezin da ospitaleratzea baztertu, ezta harritu ere.
Campylobacterrek eragindako infekzioak oso gutxitan izaten dira larriak (gehienez ere pare bat egun behar izaten dira ohean), eta horregatik ez da osasun publikoko arrisku garrantzitsutzat hartzen. Nolanahi ere, arazo nagusia da oso zaila dela elikagai kutsatuetan duten presentzia hautematea. Laborategietan erabili ohi diren errutina-metodoak ez dira behar bezain eraginkorrak, eta hala izango liratekeenak, kostu handiaz gain, denbora eta material asko behar dute, horiek erabiltzea ez aholkatzeko arrazoi aski baino gehiago.
Analisi-metodo egokirik eta azkar erabiltzeko arrazoizko kosturik ez dagoenez, eta mikroorganismoa oso nonahikoa denez, baliteke patogeno horrentzako kontzentrazio handiak dituzten produktu asko egotea merkatuan.
Oilaskoa, haragia, arrain gordina eta moluskuak
Analisi-metodo eraginkorrik ez izateak eta nonahikotasun handiak azaltzen dute Campylobacterren banaketa eta presentzia izugarria.
Elikagaien industriaren erronka nagusietako bat mikroorganismo horri lotutako arriskua egiaztatzeko bideak lortzea da, ohiko detekzioaren bidez. Gaur egun, teknika azkarren aplikazioan oinarritutako sistemak daude, eta horiek industria-eskalara egokitzeak aukera ematen du ohiko laborantza-inguruneetan hazteko zailtasunak izatearen ondoriozko arazoak saihesteko.
Zailtasun horiek dira, hain zuzen ere, gurea bezalako herrialde garatuetan elikaduran hartu behar den arriskua hobekien erakusten dutenak. Jakina denez, zero arriskua ez da existitzen, eta Campylobacter horren adibide argia da. Eta hala da produktu askorentzat, bereziki gordinik kontsumitzen direnentzat. Arrisku handiena haragia dute, bereziki oilaskoa, manipulatutako arrain gordina eta moluskuak (ostrak, adibidez).
Nola saihestu
Patogeno horren kontrola, neurri handi batean, ekoizpen-zentrotik kontsumora doan elikadura-kate luzeko maila guztiei eragiten dieten higiene-soluzio egokien mende dago. Horietako asko sinpleak dira: ezinbestekoa da hotz-katearen hausturak ekiditea (hotzak ez du ugaltzea bakarrik galarazten, hilgarria ere izan daiteke tenperaturak egokiak badira); elikagaiak egoki prestatzen saiatzea (egoste- edo frijitze-beroak erabat ezabatzen du); eta, azkenik, elikagaiak manipulatu diren gainazalak garbitu eta desinfektatzea.Azkenik, komeni da elikagaiak manipulatzen dituenak gutxieneko higiene-neurri zorrotzak izatea: eskuak eta azazkalak ondo garbitzea bainua hartu ondoren, mikroorganismo hori ez banatzeko, eramailea bada, irtenbide eraginkorra izan daiteke.
