Sevillako Materialen Zientzien Institutuko (CSIC-US) eta Malagako Unibertsitateko (UMA) ikertzaileek plastiko biodegradagarri bat sortu dute tomatearen azaletik abiatuta, eta aplikazio batzuk ditu elikaduraren eta osasunaren arloetan. Plastiko hori modu artifizialean egokitu daiteke, eta elikagaiak ontziratzeko merkataritza-material gisa erabili.
Ikertzaileek fruitu horren larruazaleko epidermisaren osagai nagusia hartu zuten erreferentziatzat: larruazal izeneko biopoliesterra, hostoen gainazala, lignifikatu gabeko zurtoinak eta goiko landareen fruituak estaltzen dituen larruazal-geruzaren matrizea. Biopolimero horren funtzio nagusia da zelularen barrutik ur-galera zaintzea eta instalazioaren eta kanpoko ingurunearen arteko fasearte gisa jardutea. José Jesús Benítez Jiménezek, proiektuaren arduradunak, zehaztu zuenez, kutina produktu biobateragarria da, biodegradagarria eta ez toxikoa, eta naturak berak fruituak eta hostoak babesteko erabiltzen du.
“Azken produktu hori baldintza fisiko-kimiko jakin batzuetara bideratu besterik ez da egin behar, gure beharretara egokitzen den plastikoa lortzeko”, adierazi zuen zientzialariak. Lortzen den materiala biskoelastikoa da, “kartara” lodierakoa eta laranja-kolorekoa. Ez da kaltegarria eta biodegradagarria, eta fruituaren azalaren iraunkortasun bera du. Orain, proba mekanikoak, erresistentzia, elastikotasuna, gardentasuna eta opakutasuna egiten dituzte ikertzaileek.
Benitezek esan zuen hasierako materiala —kasu honetan, tomatearen fruitua— beste ondasun bat izan daitekeela. “Lehengaia doakoa da, elikagai-industriako industria-hondakinak baitira. Hala ere, etorkizunean beste batzuekin probatuko dugu”, zehaztu zuen.
