Kalean bizi diren hamar pertsonatik ia zazpik ez dute osasun-sistemarik. Osasun-laguntza jasotzeko bide bakarra ospitale bateko larrialdi-zerbitzua da. "Etxerik gabeko" pertsona gehienek jasaten duten narriadura fisikoa eta psikikoa kaleko bizitzaren ondorio bat da. Hala ere, egoera hori egiaztatuta dagoela dirudien arren, konponbide gutxi daude egoera hori konpontzeko. Talde hori zaintzen duten erakunde eta zentro batzuek unitate mugikorrak edo profesional medikoak dituzte kaleetan zehar, arreta pertsonalizatua emateko, baina gizarte-sektore guztien inplikazioa eskatzen dute osasun-estaldura eskuratzeko oztopoak kentzeko, herritar guztien eskubidea baita. Besteak beste, ordutegi malguagoak eskatzen dituzte laguntza medikoan eta eriondoak sendatzeko espazioak gehitzea.