Herrialde garatuetako migrazio-politikek, mugen kontrolean oinarritzen direnek, oso kostu handiak dituzte, legez kanpoko immigrazioa bultzatzen dute, eskubideak bortxatzen dituzte eta pobrezia- eta bazterketa-poltsak sortzen dituzte. Intermón Oxfam GKEaren txosten batek dioenez, migrazio-mugimenduek aurrekaririk gabeko aukerak eskain ditzakete pobreziaren eta desberdintasunaren aurkako borrokan, ondo kudeatzen badira.
Erakunde humanitarioak migrazio-politika bidezkoago eta adimentsuago baten alde egiten du; politika horrek kontuan hartuko ditu pertsonek bizimodu duina bilatzeko emigratzeko duten eskubidea eta jatorrizko eta harrerako herrialdeetan sortuko liratekeen onurak. Horretarako, funtsezko hiru zutabetan oinarritu beharko luke: ez emigratzeko aukerak sortzea, migrazioak kudeatzeko eredua aldatzea eta garapenaren zerbitzura emigratzea.
“Herrialde aberatsen jeloskortasuna, pertsonen sarrera murriztean, gainerako guztia zirkulatzeko egiten duten ahaleginarekin baino ezin da alderatu. Sestra bikoitz horri esker, EBk urtean 50.000 milioi euroko diru-laguntza jaso dezake nekazaritzako ekoizpenean eta esportazioan, eta garapen bidean dauden herrialdeetako nekazariek, lehia desleialak porrot egin arren, etxean geratu behar dute”, azaldu du Gonzalo Fanjulek, Intermón Oxfameko ikerketa-koordinatzaileak eta ikerketaren egileak.
Immigrazioak garapen bidean dauden herrialdeetan izan dezakeen eraginari buruzko datu adierazgarriak biltzen ditu txostenak. Datozen urteetan etorkinen kopurua %3 baino ez gehitzeak 305.000 milioi dolar inguruko onura ekar lezake. Horrek garapenerako laguntzaren bikoitza, zorra barkatzea eta urtebetean Munduko Merkataritza Antolakundea (MME) Garatzeko Errondan balizko akordio komertzial baten ondoriozko onurak ekarriko lituzke.
GKEak gogorarazi du Espainiak 20 milioi euro gastatu zituela Melillako hesiaren hirugarren fasean, Saharaz hegoaldeko etorkinen sarrera geldiarazteko. Diru horrekin, dio, malariaren aurkako tratamendua eman ziezaiekeela 11 milioi haur afrikarrei.
“Garrantzitsuena ez da nola kontrolatzen ditugun hobeto gure mugak, ez eta zer egin genezakeen jendea bere sorterria uztera behartuta ez egoteko. Garrantzitsuena migrazio-politikak identifikatzea eta aplikatzea da, pobrezian bizi direnei mesede egiteko eta harrera-herrialdeetako gizartearentzat onuragarriak izan daitezen”, dio Ariane Arpa Intermón erakundeko zuzendari nagusiak.
Bidalketen kostua murriztea
Epe laburreko lehentasunetako bat etorkinek (bidalketek) egiten dituzten diru-bidalketen kostua murriztea da, herrialde pobreen garapenerako benetako onura iturri izan baitaitezke. GKEaren kalkuluen arabera, bidalketen batez besteko kostua %50 murriztuko balitz, urtean 212 milioi euroko baliabideak liberatu ahal izango lirateke. Kopuru hori gure herrialdeak Saharaz hegoaldeko Afrikako 42 herrialdetan ematen duen aldebiko laguntza baino handiagoa da.
Zuzeneko atzerriko inbertsioaren ondoren, herrialde pobreentzako kanpo-finantzaketaren bigarren iturria dira bidalketak. Gaur egun, munduan 200.000 milioi dolar inguru dira, garapenerako laguntza ofizialaren balioaren bikoitza.
Bestalde, Intermonek proposatzen du migrazio zirkularren asmo handiko plan bat garatzea, itzulerako pizgarriak barne hartzen dituena. Migrazio horiek hainbat urteko balioa duten baimenetan oinarrituta egongo lirateke, muga geografiko edo sektorialik gabe, eta, horri esker, etorkinak EBra sartu eta handik atera ahal izango lirateke, denbora horretan dauden lan-aukeren arabera.
