Elikaduraren Nazioarteko Eguna maiatzaren 28an ospatzen da, eta ondo elikatzea garrantzitsua den kontzientzia sortzea du helburu. Baina egun horretan, munduan dagoen errealitatearen kontzientzia hartzea ere komeni da, eta agerian uztea desnutrizioaren aurkako borrokan bide luzea geratzen dela oraindik. Protokoloak tratatzean eta martxan jartzean aurrera egin da, baina oraindik ere 3,1 milioi haur hiltzen dira urtean. Desnutrizioaren eta desnutrizioaren inguruko kezken berri ematen da artikulu honetan, baina haren aurka borrokan nola jarraitu azaltzen da.
Desnutrizioa zenbakitan
UNICEFen arabera, munduan bost urtetik beherako 161 milioi haur daude desnutrizio kronikoa dutenak eta 51 milioi desnutrizio akutua dutenak. Horietatik 17 milioi desnutrizio akutu larria dute, bizia arriskuan jar dezaketenak.
Hamar haurretatik batek bakarrik du bere bizitzak salba dezakeen tratamendu nutrizionala
Txiki horien herena Saharaz hegoaldeko Afrikan dago, India eta Bangladeshekin batera (Asia). Esanguratsua da Guatemalako (Latinoamerika) kasua, non desnutrizioa% 40ra iristen baita, Niger-en (Afrika) gertatzen den bezala, non hamar haurretik lauk desnutrizio kronikoa baitute.
Desnutrizio akutuaren ondorioz edo beste gaixotasun batzuen ondorioz, haurren% 8 hiltzen da bost urteak bete baino lehen, eta, ondorioz, ez dira izaten malaria, pneumonia edo beherakoa, horiek gainditzeko baliabide eta defentsa gutxiago baitituzte.
Elikadura-tratamenduetara sartzen diren adin txikikoen ehunekoa duela hiru urte baino bi aldiz handiagoa den arren, hamar haur elikatu gabetik bat baino ez da. Hala ere, aurrekontuan munduko Bpgaren% 3 izango litzateke.
Nola aurre egin haurren desnutrizioaren aurka
Desnutrizioaren aurkako borroka guztion lana eta erronka da, desnutrizioari aurre egiteko hurrengo proposamenetan erakusten den bezala.
- Kontzientziazioa eta sentsibilizazioa. Errealitate hori ezagutaraztea, GKEek egiten jarraitzen duten bezala, lehen abiapuntua da herritarrengana iristea, desnutrizioa eta gosea errealitate bihurtzen baitira. Dagoeneko ez dira ikusten 1984an BBCn argitaratutako irudiak, Etiopian gosete ikaragarria eginda, baina ezin da entzungor egin eta begiak ixten jarraitu desnutrizio kronikoa duten 161 milioi txikien aurrean.
- Jarduera-protokoloak bizkortzea eta estaldura handitzea. Desnutrizio akutu larria duten haur guztiak duela hamar urte baino gehiago ospitaleratu ziren, baina 2006-2007 urteaz geroztik anbulatorioetan tratatzen hasi ziren. 2005ean Sahel-en krisialdi handia izan zuten kasuak ikusita, egiaztatu zen posible zela lurrean esku hartzea. Hala ere, aurrera egin behar da, eta protokoloak arindu, tratamendua konplexua izan dadin medikuak eta erizainak ez diren profesionalek eman ahal izan dezaten. Horrela, urrunago esku hartu ahal izango da.
- Elikagai terapeutiko prestatuak dituzten tratamenduak. Gaur egun, hamar adin txikikotik batek bakarrik du desnutrizio akutuaren kasuan bizia salbatzeko aukera ematen duen tratamendu nutrizionala. Kakahuete-gantza, esnea eta bitaminak ditu elikagai honek, eta kasuen %80an berreskuratzea bermatzen du. Tratamendu nutrizionala 40 euro kostatzen da.
- Ura eta saneamendua. Arazoa ez da ongi jatea eta behar adina jatea. Horregatik, funtsezkoa da saneamendua eta edateko ura eskuratzea. Oro har, desnutrizioa duten pertsonak elikagaia nahikoa ez den inguruetan daude, saneamendua eskasa da, ura ez da edangarria, eta parasitoek eta poluitzaile kimikoak irensteak kutsatu egiten dituzte egoera hori.
- Funtsik gabe, ez dago aurrerapenik. Bazkideen eta emaileen laguntza behar da, beren ekarpenekin desnutrizio akutua tratatzen laguntzen baitute, prebentzioa eta elikagaien segurtasunean esku hartzea, ura eskuratzea, saneamendua eta higienea. Emaitzei esker, goseari aurre egiteko lan egiten duten erakunde asko ari dira osasun-programak zabaltzen, egiturak zabaltzen, nutrizio-beharrak ebaluatzen eta prebentzioan eta tratamenduan ikertzen. Lan horretan daude, besteak beste, Acción contra el Hambre, UNICEF, Save the Children, Ayuda en Acción, Mugarik gabeko Medikuak edo Anesvad.
- Amaren elikadura hobetzea. Haurdunaldian eta edoskitzaroan, funtsezkoa da amek kaloria gehiago eta proteina gehiago jatea esne gehiago ekoizteko. Horregatik, elikagai-eskasia dagoenean, lehentasuna eman behar zaie haurdun dauden emakumeei eta adingabekoei. Garrantzitsua da bizitzako lehenengo 1.000 egunetan esku hartzea, haurdunalditik bi urtera, eta, beraz, etxeak, komunitateak eta herrialdeko sistema osoaren garapena baino esku-hartze holistikoagoak pentsatu behar dira.
Desnutrizioa. Elikagai egoki gutxi hartzearen emaitza, arreta desegokia eta gaixotasun infekziosoak.
Desnutrizio kronikoa. Hazkuntzan atzerapena eragiten du eta ezin da tratatu. Adin txikikoak errazago gaixotzen dira, eta ikasteko zailtasun gehiago dituzte.
Desnutrizio akutua. Desnutrizio kronikoa baino larriagoa da, baina puntualagoa, eta trata daiteke. Une jakin batean elikagai faltagatik gertatzen da, lehorte batean adibidez. Desnutrizio akutua larria edo neurrizkoa izan daiteke.
Desnutrizio akutu moderatua. Altuerarekin duen pisua batez bestekoa baino dezente txikiagoa da (bi desbideratze estandar gutxienez bi eta gutxienez hiru desbideratze estandar).
Desnutrizio akutu larria. Altuerarekin duen pisua batez bestekoa baino baxuagoa da (hiru desbideratze estandarretik behera). Nutrienterik ez dagoenez, haurrek jateko gogoa galtzen dute, argaltasuna ikusten da eta urdaila hanpatu egiten da.
