Hilabeteak eztabaidan eman ondoren, Diputatuen Kongresuak behin betiko oniritzia eman dio Jabetza Intelektualaren Legeari (LPI). Lege horrek kanon digitala arautzen du. Egileen eta Editoreen Elkarte Nagusiak (SGAE) kobratu egiten du kopuru hori erabiltzaileek egile-eskubideak dituzten lanen kopiak egiteagatik. Araudi berriak Estatuko Aldizkari Ofizialean (BOE) argitaratzen denean hartuko du indarra.
Legearen 25. artikuluaren arabera, kanona egileentzako eskubide “ukaezina” da. Fitxategiak grabatu eta erreproduzi ditzakeen edozein euskarriri aplikatuko zaio, hau da, CD eta DVD birjinak ez ezik, baita MP3 erreproduzitzaileak, telefono mugikorrak, eskanerrak, inprimagailuak edo memoria-arkatzak ere. Horrela, kanona gehitzen zaienean, prezio igoera izango dute artikulu horiek guztiek.
Horren zenbatekoa industriaren eta egile-eskubideak kudeatzen dituzten entitateen artean itundu beharko da, eta Gobernuaren oniritzia jaso. Alde horretatik, testuak adierazten du zenbatekoa dagokion aparatuaren azken kostuarekiko proportzionala izan behar dela. Horren ondorioz, kasu batzuetan, kanonaren zenbatekoa produktuaren prezioa baino handiagoa izan daiteke.
Kopia pribatua
JIL berriak argitzen du lan baten kopia pribatua pertsona fisiko batek egin behar duela, erabilera pribaturako eta jatorrizkotik abiatuta. Paradoxikoa da, beraz, espresuki debekatzea kopiaren kontrako sistemak saihestea, eta horrek, teorian, erabilera pertsonalerako kopia bat egitea galarazten du.
Era berean, testuak muga eta salbuespen batzuk ezartzen dizkio kopia pribatuari liburutegien, museoen eta ikastetxeen esparruan. Halaber, ezartzen du sortzaileek eta ekoizleek zuzeneko konpentsazioa izango dutela beren lanak Interneten jartzeagatik.
Bestalde, Jabetza Intelektualaren Batzordearen figurari eusten zaio. Batzordeak tarifen ordezko kopuruak finkatuko ditu eta eskubideak kudeatzen dituzten erakundeen eta kontsumitzaileen elkarteen artean sor daitezkeen gatazkak ebatziko ditu, adibidez.
