Saltatu nabigazio-menua eta joan edukira

EROSKI CONSUMER, kontsumitzailearen egunkaria

Bilatzailea

Fundazioaren logotipoa

EROSKI CONSUMERen kanalak

Kokaleku honetan zaude: Azala > Teknologia berriak > Irudia eta soinua

Artikulu hau itzulpen automatikoko sistema batek itzuli du. Informazio gehiago, hemen.

Euskarara itzultzeko sistemek aurrerapen handiak izan dituzte azken urteotan, baina oraindik badute zer hobetua. Hobekuntza horren parte izan nahi? Aukeratu esaldi osoak nahieran, eta klikatu hemen.

Soinu inguratzailea aretoan

Soinuaren hiru dimentsioko pertzepzioa imitatzea, baita hobetzea ere, etxeetan gero eta ugariagoak diren audio-sistema inguratzaileen obsesioa da.

  • Egilea: Egilea
  • arabera: Astelehena, 2005eko urtarrilaren 10a

Hiru dimentsiotan ikus dezakegun bezala, hiru dimentsioko soinuen munduan ere bizi gara. Inkontzienteki, segundoko frakzio ñimiñoak hautematen ditugu, hots bat lehenago eskuineko edo ezkerreko belarrira iristen denean (fase-diferentzia edo aurikulen arteko denbora-atzerapena) eta intentsitatea (aurikulen arteko intentsitate-diferentzia). Pertzepzio hori imitatzea eta are hobetzea da gure etxeetan gero eta ugariagoak diren audio sistema inguratzaileen obsesioa.

Hiru soinu mota

  • Lehena eta errazena soinu mono edo monoaurala da, hots, soinu osoa kanal bakar baten bidez grabatu eta normalean bozgorailu bakar baten bidez erreproduzitzea.

  • Tximinoaren atzean estereofonikoa dago, gure telebista eta irrati gehienetan dagoena. Teknologia hau eskuinean eta ezkerrean dauden bozgorailuetatik erreproduzitzen diren kanal anitzeko grabazioei dagokie. Soinu estereoaren aldaera sinpleena binaurala da, eta bi kanal besterik ez ditu erabiltzen. Soinu-sistema estereoek gehienez 120 gradu hartzen dituzte.

  • Azkenik, soinu inguratzailearen sistemak daude (surround ingelesez), 360 gradu lortu nahi dituztenak. Hau da, horiekin bizkarreko urratsen zarata kezkagarria identifika daiteke.

    • ‘Surround’ etxean

    Soinu inguratzailearen sistemak pantaila handirako sortu ziren, eta han eboluzionatu eta hobetu egin ziren. Ez, inondik ere, gaur egun hain ezagunak diren etxeko bertsioei etxeko zinema-sistema deritze (Home Theater). Haren erronka nagusia da soinuaren ibilbidea aldatzen duten objektuez betetako gela txikietan behar bezala jardutea.

  • 1982an Dolby Surround agertu zen. Lau audio optikoko kanalak bi pista magnetikotan kodetzen ditu eta hiru bozgorailu frontal erabiltzen ditu.

  • 1987an, Dolby Surround ProLogic edo Dolby ProLogic izenarekin hobetu zen, audioko kanal zentral gehigarri bat ateratzeko aukera ematen baitu. Hau da, lau kanal bost bozgorailutarako. Etxean gehien erabiltzen den 3D audio-sistema da (VHS bideoetan erabiltzen da, kable eta satelite bidezko telebista askotan, eta aukera bat da DVD askotan). Sistema horren oinordekoa ProLogic II da.

  • Dolby Digital ere badago, bi surround kanal independenterekin. Laser Discs itzalgailuek erabiltzen zuten sistema zen, eta gaur egun DVDen erreproduzitzaile, bereizmen handiko telebista, satelite eta kable bidezko emankizun eta abarretan erabiltzen da. Telebista Aurreratuen Sistemen Batzordeak (ATSC) telebista digitalaren estandar gisa hautatu zuen.

  • Dolby Digital EX badirudi Dolby Digital ordezkatzeko izendatu dutela. Dolby eta thx-en lankidetzatik sortu da, eta ezkerreko hirugarren surround-kanal zentral bat du (guztira sei audio-kanal daude).

  • DTS (Digital Theater Sound), Dolby Digital baino zerbait hobea izan arren, askoz gutxiago dago ezarrita. Azalpen bakarra da Dolby sistemak de facto estandar gisa hartu direla.

    • Hala ere, ez da bateragarritasun-arazorik izaten: Dolby Digital sistemek DTSn kodetutako filmak ezagutu ohi dituzte, eta horiek ere Dolby sistemaren batean kodetuta daude. Gainera, DVD erreproduzitzaile gehienak surround soinuaren hainbat formatutan kontserbatzeko prestatuta daude.

    Soinu inguratzailea bi bozgorailurekin soilik simulatzeko aukera ere badago, hala nola Virtual Dolby Surround, Virtual Dolby Digital eta Dolby Virtual Speaker (ordenagailuei ere aplikatzen zaie).

    ESTEKAK

    Banekien...

    Soinu inguratzailearen lehen esperimentua 1941ean egin zen, Disneyren 'Fantasia' klasikoaren eskutik. William Garity soinu-ingeniariak orkestrako atal bakoitza grabatu zuen, eta lau audio-pistatan nahastu zuen, aretoko hainbat puntutatik erreproduzitzen zen biribilki independente baten barruan. Teknika horri Fantasound deitu zioten, baina ez zen errotu garestia zelako.

    Hau interesa dakizuke:

    Infografiak | Argazkiak | Ikerketak