O boniato é rico en potasio, betacarotenos e hidratos de carbono, unha cualidade que o converte nun alimento enerxético, apropiado para esta época do ano. É un tubérculo, do mesmo xeito que a pataca, e a súa composición nutricional é tamén moi similar. A principal diferenza é o seu sabor doce, unha característica moi apreciada na cociña, xa que permite elaborar distintos pratos, incluídos sobremesas e marmeladas. Para consumilo, é preciso cociñalo -cru resulta indigesto- e elixilo ben: convén escoller aqueles de aspecto firme e conservalos nun lugar seco, fresco e con boa ventilación para que duren máis tempo en bo estado. A continuación apúntanse catro maneiras de cociñar boniatos.
Boniatos: unha doce delicia gastronómica
Os boniatos son moi parecidos ás patacas. Por tanto, case todas as preparacións que se fan con elas (desde tortillas e purés, ata salteados ou guarnicións ao forno) tamén poden realizarse con eles, uns tubérculos de aspecto máis recio, pero doce corazón. É esta característica, o seu sabor, a que permite incluílos entre as sobremesas.
Imaxe: CONSUMER EROSKI 1. Frito ou salteado. Unha ración de boniatos fritos ben pode substituír a unha de patacas. Prepáranse da mesma maneira e, se se usan como guarnición (xa sexa dun filete de tenreira, pito ou peixe), achegarán ao prato un interesante contrapunto de sabores. O mesmo pode dicirse do boniato salteado á prancha, unha preparación práctica e rápida, se se corta en finas láminas -é moi fácil facelo cun pelador de patacas-. Se se ten máis tempo ou se quere preparar algo especial, é posible ir máis aló na elaboración. Co boniato frito e un pouco de cebola, pódese facer unha deliciosa tortilla ou acompañar unhas alitas de pito con salsa de soia e pomelo. Por outra banda, co boniato salteado, é posible preparar ricos recheos, tanto para hojaldres (con espinacas e guisantes) como para tartaletas (con verduras, abelás e tofu ao mel).
Imaxe: CONSUMER EROSKI 2. Cocido ou fervido. O máis fácil que se pode facer cun boniato fervido é puré. Queda moi rico e vistoso, o seu sabor é moi suave e marida moi ben coas carnes, como os filetes de porco á prancha. Tamén se pode preparar un pastel con carne picada, que se haberá salteado antes nunha tixola. Para facelo, disponse unha capa de puré nunha fonte, engádese encima a carne (condimentada ao gusto) e cóbrese con outra capa de puré de boniato. Uns minutos no forno e listo! Por suposto, hai vida máis aló do puré. Unha opción é ferver o boniato en rodajas (dun centímetro de grosor, máis ou menos), ata conseguir que se abranden. Estas láminas usaranse como na lasaña, ou na musaka, para facer capas que se intercalarán, por exemplo, cun salteado de cogomelos e refrito con canela. Se se quere un toque mariño, pódese probar a receita de espeto de sepia con boniatos á prancha. Para facela, hai que ferver antes os boniatos en dados.
Imaxe: CONSUMER EROSKI 3. Ao forno. Preparar os boniatos ao forno é unha das maneiras máis fáciles de gozalos. A menos laboriosa consiste en lavalos ben, envolvelos en papel de aluminio e introducilos no forno para que se fagan tal cal, coa calor. Outra posibilidade é pelalos e cortalos (en dados ou en rodajas) antes de colocalos nunha fonte. Nesa mesma fonte ponse unha peza de carne para asar ou un pito. Réganse os boniatos cun chorrito de aceite de oliva e se condimenta cun chisco de sal e con especias (o ourego vai moi ben). Tamén se pode acompañar con outras hortalizas, como patacas e cenorias. Na receita de pavo ao forno con boniato engádense, ademais, un par de allos porros.
Imaxe: CONSUMER EROSKI 4. En cremas. O boniato en crema funciona moi ben como entrante, pero tamén como prostre otoñal. Unha opción “salgada” -ou polo menos agridoce- é a crema de boniato con froitos secos: prepárase con améndoas e abelás tostadas e inclúe, ademais, caldo de verduras, leite de soia e uvas pasas. Para as sobremesas, en cambio, pódese apostar por unha crema doce de boniato (deliciosa, aínda que bastante máis calórica e graxa, xa que leva azucre e nata) ou por unha crema xeada de boniato á canela, máis refrescante que a sobremesa anterior, menos calórico e azucarado.
