O cobre nun oligoelemento esencial para a vida e para o mantemento da saúde, e para que se vexan os seus resultados no organismo é necesario inxerilo en pequenas cantidades. Atópase no organismo nunha concentración baixa -entre 50 e 80 miligramos-, inferior ás concentracións do ferro e o zinc, sen embargo, o seu biodisponibilidad é moi alta. Isto significa que o organismo ten moita capacidade para absorber o cobre, e é o fígado, o tecido muscular e o sangue, onde se atopa en maior cantidade.
Necesario na actividade encimática
O cobre está relacionado coa actividade de moitas encimas que requiren del para levar a cabo as súas funcións. O cobre forma parte da estrutura dalgunhas proteínas como a ceruloplasmina, que participa na oxidación do ferro, polo que a deficiencia de cobre afecta o aproveitamento do ferro e pode conducir a anemia. Tamén intervén na absorción do zinc e na súa distribución por todo o organismo e exerce tamén un papel destacado no desenvolvemento dos vasos sanguíneos. Considérase así mesmo, un elemento necesario para a recuperación dos tecidos danados.
Que problemas provoca o seu déficit?
A deficiencia dietética deste oligoelemento é moi rara en tanto que se necesita un achegar diario moi pequeno se se compara con outros minerais como o calcio, o fósforo, o magnesio ou o zinc, por exemplo. O cobre adoita ser deficitario en persoas que están sometidas a nutrición parenteral total, pacientes en diálese renal e en nenos prematuros. A presenza dun exceso de fibra na dieta vai facer que a cantidade de cobre que queda adherida á fibra elimínese polas feces, con todo, isto compénsase co exceso de cobre que se inxere a través da dieta. Unha deficiencia de cobre pódese detectar tanto no fígado como no cabelo, xa que é en estas partes do corpo onde se detectan os niveis de cobre máis elevados. A falta deste elemento pode provocar cadros de anemia, hipercolesterolemia e alteracións óseas que se poden corrixir administrando doses adecuadas de cobre.
Pode causar toxicidade?
Os estudos realizados ata o momento non reflicten unha toxicidade provocada pola alimentación. A acumulación de cobre no organismo comeza a ser importante cando a cantidade que se inxere é de 200 a 500 veces superior ao recomendado. Si é sabido que en determinadas enfermidades pode haber toxicidade, como ocorre na enfermidade de Wilson. Esta enfermidade prodúcese por unha serie de alteracións no metabolismo do cobre que se adoita diagnosticar na adolescencia. Caracterízase por unha acumulación de cobre no fígado, cornea, ril e sistema nervioso.Se o consumo de cobre a través da alimentación é excesivo, o organismo pode almacenar pequenas cantidades do mesmo. A excreción de cobre realízase fundamentalmente polas feces, e só unha pequena parte elimínase por vía urinaria.
