A menta piperita é una planta herbácea moi aromática. A súa base é un rizoma do que salguen varios talos de cor violeta escuro e as súas follas, dentadas e lanceoladas son de cor verde escuro. O seu cultivo está moi estendido e pode atoparse en calquera parte do mundo, preferindo chans con climas máis ben húmidos.
As follas se consechan con fins terapéuticos no verán, que é cando florece a planta. Tras a súa recolección sécanse a temperaturas non moi elevadas, aínda que nalgúns lugares realízanse infusións ou decocciones recentemente cultivadas as follas.
Vantaxes e inconvenientes
O compoñente maioritario da menta piperita é un aceite esencial, o mentol. Así mesmo contén outras sustancias de interese terapéutico, ademais de sales minerais, ácido orgánicos e taninos. Ten propiedades antisépticas, estimulantes do sistema nervioso, calma a tose e é dixestiva; acción colagoga (favorece o vaciamiento da vesícula biliar) e carminativa (axuda a combater a aerofagia e o meteorismo intestinal).
Con todo, en certas afeccións da vesícula biliar (litiasis biliar, obstrución dos condutos biliares…) pola súa acción colagoga e en esofaguitis, hernia de hiato e outras alteracións asociadas a reflujo gastroesofogágico, non se recomenda tomala xa que relaxa o esfínter do esófago, facilitando o paso dos ácidos do estómago cara ao esófago.
