Este artigo foi traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
O aspartamo
Trátase dun edulcorante descuberto en 1965 formado pola unión de dúas aminoácidos
- Autor: Por maitezudaire
- Data de publicación: Martes, 13deXaneirode2004
Os edulcorantes xorden paira cubrir un posto alternativo ao consumo de azucre
común ou doutras sustancias enerxéticas como a fructosa e a
mel. Os edulcorantes, por definición, son aditivos alimentarios que
confiren o seu sabor doce aos alimentos.
ou cando menos de lembrar, cada vez resúltannos máis coñecidos, xa que
a día de hoxe comercialízanse en calquera servizo de alimentación
e na maior parte de bares, cafetarías e restaurantes. Anos
atrás, eran as tendas especializadas e as farmacias, os únicos
establecementos que dispuñan destes produtos.
Estas sustancias atopámolas en distintas formas, que se adaptan aos usos
que se lles vaia a dar: granulado, líquido ou pastillas.
Tipos de edulcorantes
Os edulcorantes, entre os que se inclúe o aspartamo, constitúen un grupo
de aditivos que suscitou gran polémica, e mesmo en ocasións, a
algúns deles relacionar con risco de cancro. A Unión
Europea, paira autorizar calquera tipo de aditivo, sométeos ao estrito exame
do Comité Científico paira a Alimentación Humana (SCF,
siglas en inglés), que é o organismo que ditamina si una sustancia
ou produto pódese utilizar. Una vez aprobada a sustancia, o comité
fixa a Inxesta Diaria Admisible (IDA), que garante que nin sequera un consumidor
con hábitos de consumo moi diferentes aos da media vaia superar
o máximo recomendable. A continua vixilancia á que son sometidos
os aditivos permite constatar una satisfactoria seguridade.
O aspartamo, a debate
O aspartamo, que leva as siglas (E 951), é un edulcorante descuberto en
1965. Está formado pola unión de dúas aminoácidos (constituíntes
básicos das proteínas), fenilalanina e ácido aspártico.
Esta sustancia non existe na natureza, pero si os seus compoñentes, en
os que se descompón tras a dixestión. Ten un elevado poder edulcorante,
é unhas 200 veces máis doce que o azucre. Por este motivo, a
pesar de que achega enerxía, emprégase en tan pouca cantidade, que o seu valor
enerxético resulta inapreciable. A diferenza doutros edulcorantes,
carece de resaibo.
Presenta un inconveniente e é que non resiste ben as altas temperaturas,
polo que non pode usarse en produtos sometidos a quecementos fortes.
É por iso que o seu emprego na industria alimentaria é amplo, pero limitado:
refrescos, chicles, zumes, cereais, sobremesas, edulcorante de mesa, lácteos,
marmeladas, produtos farmacéuticos, etc.
Tras numerosos estudos paira valorar a inocuidad do aspartamo, pódese afirmar
con rotundidade que é una sustancia inocua salvo en persoas que padecen fenilcetonuria,
una enfermidade congénita rara pola cal, quen a padece acumula cantidades
moi altas de fenilalanina en sangue, o que resulta tóxico e orixina
atraso mental e outras alteracións importantes que minguan a saúde e a calidade
de vida. Por este motivo, na etiquetaxe dos produtos que inclúan leste
aditivo, é obrigatorio que apareza mensaxes que aludan á enfermidade, como
“non apto paira fenilcetonúricos” ou “contén una fonte
de fenilalanina”. A inxesta diaria admisible é de 0-40 miligramos por
quilogramo de peso (SCF).
É realmente necesario?
O aspartamo, do mesmo xeito que o resto de edulcorantes non calóricos
constitúen una alternativa ao consumo de azucre e permiten seguir gozando
a moitas persoas do sabor doce, coa vantaxe de que non achegan calorías,
non producen carie e non inflúen na glucemia ou niveis de azucre en
sangue.
O emprego de aspartamo pode resultar vantaxoso paira quen padecen exceso
de peso, diabetes ou hipertrigliceridemia; enfermidades nas que se ha de controlar
a inxesta de azucres sinxelos. Paira a poboación sa, os
edulcorantes non son necesarios, posto que o consumo moderado de azucres
é perfectamente compatible cunha dieta equilibrada.
