Este artigo foi traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
O plátano macho
A diferenza doutras variedades de plátanos, o seu sabor non é doce xa que apenas contén azucres
- Autor: Por maitezudaire
- Data de publicación: Xoves, 15deXaneirode2004
Este froito, tamén chamado plátano de guisar ou hartón, pertence
á familia das Musáceas (Musaceae), especie Musa paradisiaca,
máis grande e menos doce que outras variedades da súa mesma familia. É orixinario
do Suroeste Asiático, aínda que o longo dos anos, o seu cultivo
estendeuse a moitas rexións de Centroamérica e Sudamérica,
así como de África Subtropical. Constitúe a base da alimentación
de moitas rexións tropicais.
As súas características
A súa forma é alargada, algo curvada e pode chegar a pesar uns 200 g ou máis
cada unidade.
A pel é grosa e de cor verdoso e a súa pulpa de cor branca.
A pulpa ten una consistencia harinosa e o seu sabor, a diferenza doutros plátanos,
non é doce xa que apenas contén hidratos de carbono sinxelos ou azucres.
As súas propiedades nutritivas
É una froita cun elevado contido de hidratos de carbono complexos (almidón),
polo que non é apto paira o seu consumo en cru. É moi rico en minerais como
o potasio, o magnesio, apenas contén sodio e tamén achega cantidades
interesantes de vitaminas do grupo B, aínda que a maior parte pérdense durante
o seu cociñado.
Como se cociña
O plátano macho é una froita de uso exclusivamente culinario. A cocción non altera o seu contido
de hidratos de carbono (almidón). Normalmente se guisa de igual modo que
cocíñanse as patacas e as hortalizas (cocido, frito, asado, ao forno…)
e tamén pode ser empregado como ingrediente de certas sopas.
En diversos países tropicais, o plátano macho serve
paira producir una fariña que se utiliza paira a elaboración de pan, obtida
por deshidratación da pulpa e de alto valor alimenticio.