Nome científico e familia:
O albaricoque (Prunus armeniaca), tamén coñecido como damascoou albérchigo, é o froito do albaricoquero. Pertence á familia deas rosáceas, a cal inclúe máis de 2.000 especies de plantas herbáceas,arbustos e árbores distribuídas por rexións tépedas de todo o mundo.As principais froitas europeas, ademais do rosal, pertencen a esta granfamilia.
Orixe:
A esta froita denominoulla orixinariamente Prunus armeniaca porque os romanos introducírona en Europa desde o afastado oriente vía Armenia. É oriúndo das zonas tépedas de Asia, Corea do Norte ou Manchuria, aínda que as primeiras referencias sobre o seu cultivo remóntanse ao ano 3000 a.C. en China. Na actualidade prodúcese en países como Turquía, Suíza, Grecia, España, Francia, EEUU, Sudáfrica e Nova Zelandia.
Variedades máis comercializadas en España:
Currot: a variedade máis temperá que aparece no mercado. Son froitos de pequeno tamaño, pel delicada de cor branca a rosáceo, pulpa esbrancuxada pouco carnosa e sabor acidulo. Ginesta: é tamén una das variedades máis precoces. Os froitos teñen forma esférica e pel esbrancuxada. A pulpa é carnosa, de cor branca, sabor suave e delicado. Mitger: variedade que se caracteriza polo tamaño dos seus froitos, ao redor de 50-55 mm de diámetro. A súa pel é fina, suave, aterciopelada e a súa carne branca, doce e zumenta. Aparece no mercado español a finais do mes de maio. Bulida: variedade española de froitos grandes ou moi grandes e con un asuco pouco profundo. A súa pel é amarela, e a súa carne, doce, zumenta e perfumada. Colléitase a principios de xuño. Canino: variedade española de froito con forma case redonda e tamaño grande ou moi grande, de pel amarela ou alaranxada. Colléitase en xuño. Nancy: é un froito de tamaño moi grande, un pouco inchado na base e case esférico e abolado no pico. A súa pel é de cor amarela ouro con vetas vermellas e a súa pel presenta pequenos abultamientos. A carne ten cor cobrizo, é perfumada e de sabor fino, doce e un pouco aceda. Colléitase en xullo. Paviot: son froitos de tamaño moi grande, de cor alaranxada e vermello intenso. A súa carne é amarela, fina e agradable. Colléitase nos meses de xullo e agosto. Moniquí: o froito é oval e esmagado, de gran tamaño, con pel esbrancuxada e pulpa turgente, carnosa e de sabor moi azucarado. Madura a finais de xuño ou principios de xullo. Galta vermella: posúe una pel atractiva, metade avermellada e metade amarela alaranxada e o seu pulpa é alaranxada e de sabor doce.
A mellor tempada:
Cando máis doces e zumentos pódense atopar os albaricoques é desde os últimos días da primavera até finais do verán, é dicir, entre xullo e setembro.
Valor nutricional:
En comparación con outras froitas a súa achegue enerxético é bastante baixo debido ao seu alto contido de auga e modesto achegue de hidratos de carbono. Destaca pola súa riqueza de fibra e de sustancias antioxidantes. O seu contido mineral non é menos importante, xa que é rico en potasio, fósforo, magnesio e calcio, aínda que este último é de peor aproveitamento que o que procede doutros alimentos que son boa fonte de devandito mineral. En canto a vitaminas achega cantidades apreciables de beta-caroteno ou provitamina A e vitamina E; ambas as de acción antioxidante, e en menor proporción vitamina C, B3 ou niacina e ácido fólico.
Táboa de composición nutricional (por 100 g de porción comestible)
Enerxía (Kcal) | Auga (mL) | Hidratos de carbono (g) | Fibra (g) | Potasio (mg) | Fósforo (mg) | Calcio (mg) | Vitamina A (mcg) | Vit. E (mg) |
39,7 | 85,3 | 9,5 | 2,1 | 290 | 24 | 17 | 27 | 0,7 |
Vantaxes e inconvenientes do seu consumo:
Polas súas características e composición nutricional hase de fomentar o seu consumo en todas as idades: nenos, novos, adultos, deportistas, embarazadas ou nais lactantes e persoas maiores. O seu contido de provitamina A (beta-caroteno) confírelles a súa cor alaranxada característico, e xunto coa vitamina E, dada a acción antioxidante de ambas, fan que esta froita sexa moi adecuada paira contribuír na prevención de enfermidades cardiovasculares, dexenerativas e de cancro. Estas froitas son ricas en potasio e de acción diurética, moi recomendable en caso de hipertensión arterial, retención de líquidos e oliguria (produción escasa de ouriños), pero non en caso de patoloxía renal que require de dietas de control de potasio. Doutra banda, os albaricoques frescos maduros son ricos en taninos, sustancias con propiedades astringentes, antiinflamatorias e tamén de acción antioxidante. Algunhas das accións dos taninos son secar e desinflamar a mucosa intestinal (recubre o interior do tracto dixestivo), polo que o seu consumo é moi adecuado en situacións como estómago delicado e gastritis, entre outras.
Criterios de conservación:
Os albaricoques son unhas froitas moi delicadas polo que han de tratarse con gran coidado e precaución. Un pequeno golpe coa uña ou una presión forte cos dedos prexudícalle, mánchao e dá lugar á súa rápida podremia. Está no seu punto de sazón cando, ao presionar o froito suavemente entre dous dedos, apréciase una consistencia branda. Se están maduros débellos gardar na parte menos fría do frigorífico nunha bolsa de plástico furada.
Na cociña:
Dado o seu exquisito dulzor e o seu perfumada fragrancia, os albaricoques consúmense sobre todo como froita fresca. Si son grandes e frescos pódense dispor sobre unha pasta hojaldrada e confeccionar una torta ou ben escalfarlos con azucre e macerarlos na mesma proporción de brandy e almíbar. En moitos lugares adóitanse deixar secar sen óso e obtéñense os coñecidos “orejones” de gran consumo no noso país en especial en Nadal.
Os que están verdes e algo duros pódense cocer paira utilizar de recheo de tortas e en espumas, ou ben encurtirse con vinagre e cravo paira preparar un condimento excelente como acompañamento do xamón ou de carnes frías.
