Hai moitas historias curiosas sobre o rape, pero quizá a que máis sorprende é a da súa boca. Dise que as súas grandes dimensións permítenlle comer peces do mesmo tamaño que el. Con todo, non é a súa boca senón a súa cola o que converteu a este animal nun dos peixes brancos máis apreciados de España. De forma cilíndrica e carne compacta, delicada e saborosa, a cola do rape ofrécenos tantas posibilidades na cociña como beneficios nutricionais. E como alcanza grandes dimensións (un rape pode medir entre 1,5 e 2 metros de lonxitude), resulta perfecta para facer ao forno rechea. Pero hai máis preparacións. Nas seguintes liñas vemos as máis tradicionais, ademais de coñecer como conservar ben este peixe.
Magro, lixeiro e rico nalgúns minerais (incluído o calcio), o rape achéganos proteínas de elevado valor biolóxico e permítenos elaborar pratos lixeiros e saborosos. Un filete de 100 gramos á prancha contén apenas 87 calorías; é moi fácil realzar o seu sabor con zume de limón e algunhas herbas aromáticas, e pódese acompañar cunha ensalada ou cun popurrí de hortalizas salteadas. Tamén se pode facer ao forno, con verduritas asadas, á grella ou ao vapor. En calquera dos casos, será unha opción estupenda para quen seguen unha dieta de control de peso ou para quen teñan o estómago delicado.
A complexidade -nutricional, pero tamén gastronómica- comeza coas guarnicións e as salsas de acompañamento. Desde o punto de vista nutricional, non é o mesmo comer uns canelones de rape (conteñen unhas 780 calorías), que un rape rebozado (427 kcal), que un rape asado con cogomelos, pementa e lima, cuxo achegue enerxético apenas supera as 160 calorías. Tampouco é o mesmo acompañar o prato con patacas, pastas ou arroces, que empregar verduras; ou dar sabor (e consistencia) con salsas e natas, en lugar de usar un fío de aceite de oliva. O bo é que este peixe se adapta moi ben a todas estas receitas e, por tanto, é capaz de satisfacer as nosas preferencias culinarias e necesidades nutricionais.
Os favoritos da familia
O rape, tamén coñecido como sapo, pejesapo ou pixín, engloba a unha gran familia de peixes, os Lófidos, na que hai máis de 260 membros distintos. Pero non os comemos todos. Nas pescaderías do noso país atopamos principalmente dous tipos: o rape branco (ou común) e o rape negro (ou dos pés pequenos). Ambos péscanse en augas atlánticas, teñen éxito entre os nenos (xa que os seus filetes non conteñen espiñas) e préstanse a unha infinidade de preparacións. Entre as máis tradicionais, están as seguintes:
- Caldeirada de rape. O peixe cócese xunto a unhas patacas e acompáñase cun refrito de cebola, allo e pemento. San e delicioso.
- Rape á catalá. Nesta receita, cocíñase frito e sérvese acompañado de cebola, vinagre e loureiro. O toque de distinción dállo un pouco de chocolate rallado.
- Cazuela de rape melillense. Neste caso, as colas de rape cócense con pemento, tomate, allo, guisantes, comiño e pementa negra.
- Ceviche. O rape acompáñase doutros peixes, como o verdel e o salmón, cortados en pequenos dados que se maceran en zume de limón ou vinagre e sérvense con cilantro, aguacate, cebola e tomates frescos, tamén cortados moi pequeniños. Típico da gastronomía peruana.
- Rape á americana. Neste caso, dóurase cun pouco de aceite. A continuación engádenselle allo e diversas herbas aromáticas, se flamea con brandi e sérvese acompañado de salsa de tomate.
Consérvao ben
- O peixe é un alimento moi perecedoiro, e o rape non é a excepción. Tras a compra convén limpalo e eviscerarlo (se non o fixeron na pescadería) e lavalo antes de introducilo na neveira.
- Debemos colocalo nun recipiente tapado na parte máis fría, a unha temperatura de entre 2 e 4 ºC, para evitar alteracións na súa carne e impedir que o seu cheiro se esparza polo frigorífico, afectando a outros alimentos.
- Para consumilo en óptimas condicións, non deben pasar máis de dousdías . Se queremos conservalo máis tempo, o mellor é conxelalo (ou adquirilo xa conxelado).
