O sol, á vez que doura a pel, dota de vitamina D ao corpo, pero tamén a súa exposición ten certo efecto oxidante que debe combaterse con nutrientes. Estes pódense atopar ao acougar a sede, alimentarse e hidratarse, unha combinación perfecta e posible con bebidas refrescantes naturais en forma de zume, sorbete, granizado e polos. O seguinte artigo penétrase nun mundo de ideas tradicionais e innovadoras, que recoñece o valor dunha sinxela limonada caseira, á vez que alcanza altos niveis de sofisticación cun granizado de tomates aderezados.
Limonada de apio, innovación para beber
A xerra de limonada fría cunhas hojitas de hierbabuena é un símbolo de frescura estival. A súa preparación é sinxela e, aínda que cada un ten a súa propia receita de limonada, a base semente debe ser a auga e o limón. Convén limitar a cantidade de azucre e non buscar neste refresco caseiro un sabor dulzón. Resultará máis saudable e refrescante, se se potencia o seu sabor acedo e vexetal.
Por outra banda, a limonada inspira a creación doutros refrescos seguindo a tendencia de conservar o nome e cambiar todo o demais. Que tal se se realiza con apio e pepino? Só hai que atreverse e licuar ambas as verduras, engadir auga, o zume dun limón e un chisco de pementa. Rota a tradición, pódese probar a inventar limonada coa cenoria mesturada con laranxa ou con jengibre con certo punto picante. Ao final, trátase de replicar a imaxe da xerra fría, cunha bebida que acouga a sede e revitaliza moito máis que calquera refresco con gas e, por suposto, que zumes artificiais cargados de azucre e aditivos.
Os sorbetes, a bebida sólida
A bebida pode tomar tamén forma de sorbete, unha fórmula con 85%-90% de auga na súa composición. Consiste en pelar as froitas e triturar a pulpa ata obter un puré ao que agregar auga. Cócese tamén unha mestura de auga e azucre ata lograr un almíbar lixeiro. Nun recipiente, mestúrase o puré de froitas co almíbar e déixase repousar no conxelador. É esencial que cada 30 minutos remóvase a mixtura para obter a consistencia típica dun sorbete e evitar un conxelado uniforme. O almíbar pódese conseguir tamén con gelatina.
Se o almíbar limítase ao mínimo, o contido enerxético do sorbete tan só rolda as 70 calorías por cada 100 mililitros. Na súa elaboración non se empregan materias graxas (a diferenza dos xeados cremosos), polo que esta bebida non achega graxa nin colesterol. Para as persoas maiores e os nenos, os sorbetes son unha fórmula moi efectiva de hidratación e consumo de froita.
O sorbete máis coñecido é o de limón. Con el, os árabes deseñaron esta maneira “sólida” de beber, pero tamén se pode facer de piña, sandía, kiwi, fresas ou mandarinas.
E, de novo, pódese evolucionar do clásico, copiar a fórmula e substituír a base de froitas por ingredientes moi distintos. Un sorbete de olivas negras, de tomate, de callada ou, mesmo, de leite de coco ou de té verde. Por que non?
Os granizados, froitas xeadas
Nun paso máis aló do sorbete chégase ao granizado. Aquí xa non se arrefría a auga afrutada ata conseguir a textura característica pulposa. Agora trátase de conxelar a mestura e romper en miles de trocitos o xeo mixturizado. Cos granizados, como sucede coas limonadas e os sorbetes, hai que ter coidado coa cantidade de azucre que se emprega. Téndese a engadir demasiada ou realizar un almíbar excesivo. Non é necesario, non mellora o sabor. As froitas achegan a súa propio azucre, a fructosa, polo que sempre terá dulzor.
A textura idónea do granizado lógrase cunha heladera, pero se se carece dela tamén se pode emular. Consiste en verter o zume de froita, agregar un pouco de azucre, engadir unha gran cantidade de xeos e triturar nunha batidora ata conseguir unha mestura granulada, xeada e co sabor elixido. Hai que acertar coas cantidades e servilo listo para tomar, pois o zume se deshiela e a combinación tende a augarse.
Como coas outras fórmulas, o granizado pode confeccionarse con base que non sexa froita: co zume de tomates aderezado ás finas herbas, ou de té, de café ou de turrón. Trátase de facerlle un espazo entre as sopas frías, aínda que a importancia destas radica en lograr a maior cantidade e calidade de alimentos a cucharadas, mentres que o granizado (como o sorbete e a limonada) persegue inxerir moita auga e moitas porcións de froita.
Os polos de xeo caseiros foron durante un tempo a única fórmula coa que un neno con diabetes podía gozar dunha lambetada xeada. A idea é unha gran alternativa, económica e atractiva para todos. Ben con forma de xeado de xeo, ou enchendo bolsitas alongadas que se atopan nos lineais dos establecementos comerciais, trátase de acumular no conxelador a mellor resposta á recorrente “mamá, teño fame”, que en realidade significa “mamá, abúrrome”.
A receita permite todo tipo de froitas. Só hai que hidratar a gelatina ou o agar-agar nun vaso de auga, espremer a froita, quentar o vaso coa gelatina ata que esta desfágase, xuntar coa auga e o zume (e un pouco de azucre, se non se pode evitar), e ao conxelador. Se se optou polo polo de pau , ao catro horas, en metade da conxelación, introdúcese o pau do polo para que quede centrado.
