Moitas persoas deportistas creen que paira obter un rendemento físico óptimo, o seu organismo precisa suplementos de proteína, ademais da proteína inxerida a través da dieta.
Os estudos acumulados nos últimos anos confirman que deportistas cun volume importante de adestramento necesitan máis proteínas na súa dieta, comparado coas necesidades dunha persoa sedentaria. No entanto, isto non quere dicir necesariamente que teñan que tomar suplementos proteicos.
Estímase que o organismo humano, precisa 0,8-1,2 g de proteína por quilo de peso e día (g/Kg/día), paira formar as súas propias proteínas humanas, o que fai posible o crecemento de órganos e tecidos (músculos, ósos…) e, así mesmo mantense o sistema de defensas en boas condicións paira combater eficazmente infeccións e enfermidades.
Baseándonos nos datos dispoñibles, parece que a inxesta proteica en persoas deportistas, debería situarse nun rango entre os 1,2 e 1,4 g/Kg/día paira a maioría de quen practican deportes de resistencia aeróbica; e quizá un pouco maior paira aqueles que participan en programas físicos nos que se producen gastos enerxéticos extremos, como una volta ciclista de varios días de duración ou durante a preparación dun maratón. Na maioría dos casos, esta cantidade pódese obter a partir da alimentación, xa que como o deportista xeralmente consome máis calorías, se toma una dieta variada e equilibrada, estará a inxerir una cantidade adecuada de leste nutriente.
Con todo, uno dos maiores erros que se comete no colectivo de deportistas, é o exceso de proteínas que se inxeren, ben en forma de alimentos ou de suplementos, baseado na crenza popular de que canto maior sexa a cantidade inxerida deste nutriente, maior masa muscular pódese conseguir.
O organismo ten unhas necesidades proteicas concretas que non convén exceder. Por tanto, dita práctica non só non ten ese efecto senón que ademais, se a cantidade inxerida supera os 2 g/Kg/día, podería verse comprometido o ril ao ter que eliminar polos ouriños cantidades elevadas dunha sustancia tóxica chamada urea que deriva do metabolismo das proteínas, e así mesmo, podería aumentar a excreción urinaria de calcio, o que aumenta o risco de osteoporose.
O exceso, sen asesoramento profesional, durante meses e mesmo anos, pode comportar una sobrecarga hepática e renal, o fígado e o ril ven multiplicada a súa actividade e as súas funcións poden quedar danadas.
