A perda dun embarazo debido a un aborto natural é un episodio traumático, que deixa pegadas na muller que o sufriu e tamén na súa parella. Por iso, e a pesar de que o corpo da muller recupérase en pouco tempo e moi pronto xa está preparado para unha nova xestación, os especialistas recomendan deixar pasar polo menos seis meses antes de tentalo de novo. Este artigo ofrece detalles sobre o prazo aconsellado para quedar embarazada tras un aborto espontáneo, como se comporta o corpo da muller nestas situacións, cales son as sensacións e sentimentos máis comúns ante unha nova xestación e por que o diálogo e o apoio son fundamentais para a parella nesta circunstancia.
Tempo para un novo embarazo tras un aborto natural
Un aborto natural é un episodio traumático, unha perda moi dolorosa tanto para a muller embarazada como para a súa parella. Por iso é común que nestas situacións aparezan sentimentos negativos como enfado, ansiedade, culpa e medo, ademais dunha pregunta que non deixa de resoar: por que a min, por que a nós? Os protocolos da Sociedade Española de Ginecología e Obstetricia (SEGO) sinalan que “a maioría dos estudos describen, nas semanas ou meses que seguen ao aborto espontáneo, unha porcentaxe maior de mulleres con síntomas psiquiátricos en comparación con mulleres que deron a luz ou mulleres non embarazadas da mesma idade”.
Todo isto conduce á necesidade de que as persoas que pasan por esta experiencia vivan un período de duelo para recuperarse e sentirse ben de novo. Cando estas mulleres ou parellas queren outra xestación, a situación é moi distinta á anterior. “O marco de referencia dos pais para o seu seguinte embarazo é a súa experiencia anterior”, apunta a ‘Guía para a atención á morte perinatal ou neonatal‘, editada polas asociacións O Parto é Noso e Umamanita. E engade: “Estes pais perderon a inocencia. A probabilidade estatística traizooulles e, cando se produciu unha morte, viven con constante ansiedade pensando que a morte pode golpearlles de novo”.
Debido a estas razóns, a Organización Mundial da Saúde (OMS) recomenda que, despois dun aborto, tanto se leste foi natural como inducido, o intervalo para un próximo embarazo sexa de polo menos seis meses. Os especialistas estiman que ese é o tiermpo mínimo suficiente -aínda que isto depende de cada caso particular- para facer o duelo necesario e, desa forma, superar a perda anterior.
O corpo da muller e os embarazos seguintes
O corpo da muller, con todo, parece rexerse por tempos diferentes. Non só porque pode quedar en estado en canto ovule outra vez, algo que ocorre entre dúas e oito semanas despois do aborto, senón porque, ademais, algúns estudos indican que unha xestación rápida -antes de que se cumpran o seis meses recomendados pola OMS- tería máis posibilidades de prosperar que se se deixa pasar máis tempo.
Investigadores da Universidade de Aberdeen en Escocia (Reino Unido) publicaron en 2010 as conclusións dun traballo que analizou máis de 30.000 xestacións producidas entre 1981 e 2000. Segundo estes resultados, nas mulleres que quedaron embarazadas antes de que se cumprisen seis meses desde un aborto natural, o risco de que esta experiencia se repetise foi un 33% máis baixo que nas que deixaron pasar máis tempo, en particular as que lograron xestar máis de dous anos despois. Nunha porcentaxe moi parecida (31%) eran tamén menores as probabilidades de padecer un embarazo ectópico.
Outro estudo, realizado en Estados Unidos e cunha cantidade de casos moito menor (1.086 mulleres), foi mesmo máis aló, ao atopar mellores resultados nas xestacións producidas antes de que se cumprisen tres meses desde o aborto natural. Dalgunha forma, é coma se o corpo quixese darse présa en cumprir co labor que quedou truncado uns poucos meses atrás.
Sensacións e sentimentos ante o novo embarazo
De todos os xeitos, máis aló dos resultados destas investigacións, imponse a recomendación da OMS e da maioría dos especialistas, que aconsellan deixar pasar polo menos seis meses como un período prudencial para que a muller ou a parella estean nunha situación de maior solidez emocional para afrontar un novo embarazo.
A psicóloga perinatal Diana Sánchez, presidenta da Asociación Española de Psicoloxía Perinatal (AEPP), explica nun artigo que unha xestación despois dun aborto espontáneo é unha experiencia moi diferente ao que se vive cando non se sufriu ningún. “Cambia a percepción de seguridade, de control sobre nós mesmas, e caracterízase por un aumento da ansiedade”, recoñece. A pesar de que a perda non fose a súa responsabilidade, “a muller sente que fallou en algo”, destaca Sánchez. “Parece que todo o mundo pode ter fillos sen problemas, e pregúntase: ‘E por que eu non?'”, comenta.
Pola súa banda Sara Jort, tamén membro da AEPP, explica que un embarazo despois dunha perda “supón máis desgaste físico e emocional do habitual” e sinala que “hai datas especialmente angustiosas, como a da ecografía en que se detectou a perda anterior”. Por iso, a miúdo reaparecen sentimentos negativos (medo, ansiedade, ás veces ira) que se alternan cos positivos (ilusión, esperanza e alegría). E pode ocorrer que os primeiros se impoñan sobre os segundos como unha especie de mecanismo de autoprotección, debido ao temor a que ocorra o mesmo que na ocasión anterior.
Como salienta a xinecóloga Francisca Molero, vicepresidenta da Federación Española de Sociedades de Sexología, “cada aborto é único: que unha muller tivese un non quere dicir que no próximo embarazo sufra outro“. Que se recomenda, entón?
Sobre todo é necesario que as parellas que pasaron por esta experiencia “xeren espazos” para conversalo. “A parella debe expresar as súas dúbidas, os seus medos; e debe atopar orientación e apoio para superar a súa mala experiencia”, afirma Molero.
“Deben sentirse preparados, con vitalidade e forza para exporse un novo embarazo”, apunta tamén Sara Jort. Por iso, é fundamental que nesta clase de situacións os membros da parella apóiense un no outro e teñan un diálogo o máis fluído, aberto e sincero posible. Ademá, é importante que busquen apoio tanto nos seus familiares e persoas de confianza e tamén, se o consideran necesario, en profesionais médicos e de apoio terapéutico.
