Cantos comportamentos din as mulleres que nunca terían cando tivesen un fillo e, con todo despois durante a crianza, descóbrense repetindo! É normal e tamén, por suposto, pásalles aos pais. Este artigo reúne cinco dos “propósitos frustrados” máis recorrentes durante a maternidade: “non lle deixarei ver televisión ata o tres anos”, “non deixarei que durma connosco”, “non lle premiarei por portarse ben”, “non lle perseguirei para que coma un pouco máis” e, en definitiva, “non serei como a miña nai”.
A maternidade e os propósitos frustrados
“Nunca digas nunca”. Os refráns pertencen á sabedoría popular e, en efecto, móstranse sabios con moita frecuencia. A crianza dos fillos é un dos ámbitos nos que son máis evidentes as grandes diferenzas entre todo o que un pensaba que ía facer ou deixar de facer e o que logo en realidade sucede. Os propósitos de “nunca farei” tal ou cal cousa quedan desterrados baixo a necesidade dun intre de descanso ou de alcanzar outros obxectivos. A continuación reúnense cinco desas “promesas rotas” por nais e pais.
1. “Non lle deixarei ver televisión ata o tres anos”
Un estudo publicado en 2012 por un grupo de pediatras británicos recomenda que os nenos non teñan contacto con ningunha pantalla ata o tres anos de idade e que, a partir dese momento e ata os 16 anos, o seu consumo limítese a non máis de dúas horas diarias.
Coñecedores ou non destes datos, moitos pais e nais exponse obxectivos parecidos cando imaxinan a crianza dos seus fillos. Con todo, a maioría termina por renderse -xunto cos propios pequenos- ante o poder dos debuxos e outros contidos audiovisuais. E é que neste grupo non entra só a televisión, tamén os teléfonos móbiles, computadores, tabletas e calquera outro dispositivo que conte cunha pantalla.
Moi a miúdo estes aparellos convértense nun aliado para manter entretidos aos nenos e posibilitan aos adultos dedicarse un intre ás tarefas do fogar ou, simplemente, descansar un pouco. Pero débese ter coidado cos excesos, xa que representan riscos para os menores, tanto en canto á súa saúde física (sobrepeso e demais problemas derivados diso)/diso) como no relativo ao psíquico e emocional (tensión, ansiedade, depresión, etc.). Así o explicou, en 2013, un informe do Servizo de Saúde de Inglaterra.
2. “Non lle deixarei durmir connosco”
Nalgúns casos, o que ocorre é que, despois de tal afirmación, os proxenitores coñecen o colecho e convéncense de que os seus beneficios (propiciar a lactación materna, beneficiar o soño, potenciar o vínculo entre pais e fillos) compensan que o pequeno durma na mesma cama con eles.
Con todo, noutras ocasións, non é unha decisión meditada, senón un recurso para que o neno deixe de chorar e dúrmase e que así os adultos logren descansar. Tamén é posible que, aínda sen documentarse sobre o colecho, a nai descubra os beneficios de que o pequeno durma con ela, en particular, para a lactación.
En calquera caso, convén coñecer tamén os posibles riscos que, segundo algúns especialistas, leva compartir a cama co bebé. Un informe da Asociación Española de Pediatría de Atención Primaria (AEPAP) afirma que tal hábito aumenta as posibilidades de asfixia e morte súbita do lactante, sobre todo cando os nenos son moi pequeniños, e de que padeza problemas de soño en idades posteriores.
3. “Nunca lle ofrecerei premios para que me faga caso”
Para a maioría do adultos, nos seus plans previos antes de ter un fillo, isto é algo no que non han de transixir. Nada de ofrecer recompensas ao neno para que cumpra co que ten que facer. Moito menos, por suposto, entrar en negociacións ou chantaxes emocionais. E, con todo, case todas as persoas con fillos recoñecen acharse nesa situación nalgún momento.
Aínda que os especialistas non recomendan o uso de premios como recurso, xa que isto pode ocasionar que o pequeno só obedeza ante estes estímulos, é común empregalo en casos particulares, sobre todo para obxectivos a medio ou longo prazo ou para corrixir condutas. En calquera caso, os premios sempre son preferibles antes que os castigos.
4. “Nunca lle perseguirei para que coma un pouco máis”
Quen non se atopou perseguindo ao fillo para que acepte un bocado máis? Que abra a boca, que iso é o último e xa llo acaba… A alimentación é un dos temas máis sensibles na crianza do neno, e todos os pais e as nais queren que os seus pequenos crezan sans e fortes e cheos de enerxía. Para tal fin, deben estar seguros de que o neno de verdade non ten fame, que non é só o seu afán por irse a xogar o que lle fai manter a boca pechada cando lle achegan o tenedor ou a culler con comida.
Por suposto, hai moitos outros “nunca vou a” relacionados coa alimentación que tamén son moi frecuentes e que, en maior ou menor medida, antes ou despois, acaban por caer: “Nunca vou darlle a sobremesa, se non terminou para comer”, “nunca lle darei chucherías a deshoras”, “nunca lle darei croquetas conxeladas”, etc.
5. “Non serei como a miña nai”
Talvez todos os propósitos incumpridos pódense resumir en leste. Porque, en xeral, un tende a crer que non se comportará como os seus propios pais e que evitará repetir os seus erros, farao mellor. E, con todo, a medida que pasa o tempo uno atopa máis parecidos.
Así é como se descobre limpando con saliva a cara dos seus nenos, dándolle o chupete a pesar de que se caeu ao chan, preparando un biberón sen habelo esterilizado (polo menos, sen facelo nas condicións óptimas), deixando que quede esperto ata calquera hora, dando consellos a outras nais e pais, e tantas cousas máis. Coma se escribise nalgún lado un “manual de nai” e un “manual de pai” que, a pesar de que ninguén pode ler, fóra moi difícil deixar de cumprir.
