Criar ao bebé sen cueiros, unha tendencia segura?

Criar ao bebé sen cueiro é unha tendencia cada vez máis estendida, da que mesmo se fai eco o prestixioso rotativo ‘The New York Times’. Entre quen a practican, hainos que a atopan unha opción ecolóxica, xa que evita refugar os cueiros usados ao lixo. Pero tamén é abrazada polos partidarios da chamada crianza natural. O método conta mesmo con grupo propio en Yahoo.

Tamén denominada hixiene natural infantil ou eliminación por comunicación, a crianza sen cueiro xa a utilizan de forma xeneralizada moitas mulleres en India, África e Xapón desde hai anos.

Bebés sen cueiros, en que consiste?

A crianza sen cueiro esixe que os pais aprendan a recoñecer cando os seus bebés teñen necesidade de ouriñar ou defecar

Os partidarios deste método defenden que criar ao neno sen cueiros pode facerse dunha forma mixta e gradual, é dicir, os protectores pódense usar pola noite, cando é máis difícil vixiar ao bebé. Tamén é posible comezar cando o pequeno xa ten algúns meses de idade, para que sexa algo máis sinxelo.

Prescindir dos cueiros para a crianza do bebé baséase na metodoloxía proposta por autores como Laurie Boucke e Ingrid Bauer. A idea é que os pais aprendan a interpretar os sinais que emite o seu fillo cando necesita ouriñar ou defecar. Entón, hai que colocarlle nun lugar adecuado (un orinal, un barreño, o váter). Isto explica que os partidarios da crianza sen cueiros deban repartir orinales por toda a casa, en especial nas estancias onde o pequeno pasa a maior parte do seu tempo.

Crianza sen cueiros, como facer que funcione

Os pais non só deben encargarse de interpretar os xestos de aviso dos seus pequenos. A tarefa consiste en que os adultos emitan un son repetido cada vez que lean na cara dos bebés a necesidade. Deste xeito, o pequeno aprende a identificar o son coa deposición ou micción. “Os bebés son conscientes das súas evacuacións desde o seu nacemento e, por tanto, desde moi curta idade emiten xestos que as anteceden”, explica Regine Schön, psicóloga e profesora da Universidade de Helsinqui.

Shön sinala que nas primeiras etapas deste método é previsible que sucedan numerosos escapes, pero afirma que estes “decrecen co tempo”. Para evitar o trastorno que isto supón, moitos coidadores optan por usar cueiros como reforzo nos casos nos que é máis difícil captar os sinais do bebé, como pola noite ou cando se está de viaxe co neno.

A crianza do bebé sen cueiros implica moita práctica e un contacto moi intenso cos nenos

Para que o método de crianza sen cueiros funcione, é fundamental que os pais identifiquen da forma máis certeira posible cando o pequeno está preparado para facer pipí ou caca. Os defensores da crianza sen cueiro afirman que recoñecer os xestos do bebé é cuestión de práctica, aínda que require pasar moito tempo en intenso contacto co neno. Algunhas expresións faciais, a tensión nos músculos abdominais, cambios na respiración, o pranto do bebé, así como certos sons guturales son alertas frecuentes.

O estreito contacto co neno, din os seus practicantes, permite aprender os seus ritmos habituais, e tamén as súas necesidades. Cando son máis pequenos, é máis difícil pola alta frecuencia das evacuacións, pero a medida que crecen, será máis sinxelo identificar se adoita facer as súas necesidades despois de comer ou se é común que ouriñe nada máis beber algún líquido.

Crianza sen cueiros, argumentos a favor

Os partidarios da crianza sen cueiros ou eliminación por comunicación esgrimen algúns argumentos de peso a favor deste método.

• Resulta máis económico, xa que evita o considerable gasto en cueiros dun bebé durante os dous ou tres primeiros anos de vida.
• Non usar cueiros coida do Planeta. Os refugallos non acaban no cubo do lixo, polo que o medio ambiente agradéceo.
• O neno está libre de sufrir algunhas alteracións como a dermatitis do cueiro.
• Favorece a creación dun vínculo máis intenso entre o bebé e o proxenitor.
• Os especialistas neste método sinalan, ademais, que non é imprescindible abandonar os cueiros en todo momento; pódense utilizar cando é máis difícil o control por parte do adulto, como nas viaxes, pola noite ou nas saídas.
• A postura natural que adoita adoptar o neno con axuda do adulto reduce o seu estreñimiento.

Contrarios ao método do bebé sen cueiros

Moitos son os especialistas, con todo, que mostran as súas reticencias contra a crianza sen cueiros. Entre eles atópase Thomas Berry Brazelton, un dos pediatras máis recoñecidos de Estados Unidos, quen recoñece a súa falta de confianza cara ao método. “É necesario esperar ata os 18 meses para empezar o adestramento de deixar o cueiro, que se completará entre os dous e o tres anos”, afirma na publicación científica ‘Pediatrics’.

Incluso os maiores partidarios recoñecen un obstáculo non menor para pór en marcha a crianza sen cueiros do bebé: fai falta, sen dúbida, moito tempo, un ben escaso na nosa acelerada vida de urbanitas.