Os bebés memorizan e recoñecen o son materno antes de nacer. Pero esta non é a única habilidade que adquire o pequeno durante a etapa prenatal. Unha investigación conclúe que o neno retén a entonación e a melodía característica do idioma ao que está exposto durante a xestación e reprodúcea despois no seu pranto. Neste artigo explícase por que a linguaxe do bebé iníciase co pranto e como os recentemente nados choran dun modo distinto segundo o idioma dos seus pais.
Cada bebé chora no seu idioma
O bebé comeza o desenvolvemento do seu cinco sentidos antes de nacer, mentres permanece dentro do útero materno: o tacto, o gusto, o olfacto infantil, a vista e, como non, o oído. Os especialistas coinciden en que é a partir do cuarto ou quinto mes de xestación cando o feto empeza a ouvir sons do exterior e responde con movementos ou co ritmo cardíaco a estes estímulos auditivos.
Os fetos ouven sons do exterior durante o embarazo, e iso tradúcese na súa forma de chorar
Distintas investigacións conclúen, ademais, que o bebé é capaz de reter na memoria os sons que percibe dentro do útero materno. “O máis claro exemplo é a capacidade de recoñecer algunhas das melodías escoitadas durante o embarazo”, afirma Don Campbell, autor de ‘O efecto Mozart‘ (Urano, 1998).
Pero o neno non só lembra os sons percibidos na súa estancia fetal. O recentemente nacido tamén os reproduce desde o momento do nacemento a través do seu pranto, conclúe un estudo levado a cabo por científicos da Universidade de Wüzburg (Alemaña), quen defenden deste xeito que o inicio do desenvolvemento da linguaxe do bebé non se dá, por tanto, cos primeiros balbuceos (ao redor do seis meses) senón co pranto. “Puidemos probar que a linguaxe infantil comeza coas primeiras melodías do pranto”, afirma Kathleen Wermke, a especialista que liderou este traballo. A proba que achegan para demostralo é que no pranto do recentemente nado pódese percibir a mesma entonación e acento do idioma ao que estivo exposto durante a xestación.
Unha forma de chorar para cada idioma
Para chegar a esta conclusión, o equipo da investigación analizou o pranto de 60 bebés (de entre tres e cinco días), a metade deles nados nunha contorna monolingüe alemán e a outra metade en francés, dúas linguas que difiren entre si tanto na entonación e o ritmo como na melodía.
As diferenzas entre o pranto nun e outro idioma foron evidentes. Mentres que os nenos alemáns utilizan ao chorar un ton descendente, típico desta lingua, os franceses entoan dunha forma ascendente. “Os bebés reproducen con maior frecuencia os tipos de melodía e intensidade que caracterizan á súa lingua nativa”, apunta Wermke.
Esta reprodución da entonación e ritmo do idioma é a forma que ten o bebé de imitar á súa nai para atraela cara a el e crear un vínculo con ela. A reprodución da melodía e o ton da lingua é tan precoz, porque é o único que o pequeno pode imitar da súa nai.
Este dato pode explicar en parte a capacidade innata de moitos proxenitores de recoñecer o pranto do seu bebé entre outros nenos. Un recente estudo conxunto da Universidade de Lyon (Francia) e a Universidade de Sussex (Reino Unido) revela que non só a nai senón tamén o pai é capaz de recoñecer ao seu fillo polo seu pranto. Isto explícase, segundo os investigadores, porque a capacidade de identificalo non é unha cuestión de sexo, senón que está relacionada co tempo que o proxenitor pasa co seu pequeno.
