O botiquín básico para o bebé, que debe conter?

Consellos xerais para conformar o botiquín

Existen dous riscos ao preparar un botiquín de primeiros auxilios. O primeiro, que falten cousas importantes. E o segundo, meter tantos artigos nel que, cando se necesite algo con présa, sexa moi difícil atopalo. Por iso, o botiquín básico debe conter só o necesario e indispensable. En todo caso, se se desexa ter tamén elementos que poden ser de utilidade pero que non forman parte dese conxunto, é conveniente gardalos nun recipiente aparte.

Doutra banda, é importante que o botiquín estea nun sitio fixo e que estea claro cal é. Ese lugar debe ser de fácil acceso para os adultos, pero fose do alcance os menores. Se o recipiente do botiquín é unha bolsa ou un neceser grande, facilita aos adultos poder collelo e levalo con eles cando o consideren necesario. De todos os xeitos, se a familia ha de trasladarse a un destino non convencional (á praia, a montaña, o estranxeiro, etc.), talvez deba incluír no botiquín algúns produtos que poden facer falta neses lugares.

Medicamentos e outras sustancias para o botiquín

A Asociación Española de Pediatría de Atención Primaria (AEPap) aconsella unha vintena de elementos para o botiquín de bebés e nenos. Pódense dividir en dous grandes grupos: por unha banda, medicamentos e cremas para a pel e, polo outro, artigos de hixiene e utensilios prácticos. Os do primeiro enuméranse a continuación.

• Analxésicos e antitérmicos. Neste grupo entran os máis comúns, paracetamol e ibuprofeno, que se aplican en caso de dor ou de febre. O ibuprofeno tamén funciona como antiinflamatorio, cousa que o paracetamol non fai.
• Antihistamínicos. Esta medicación reduce ou elimina o efecto das alerxias. As suxestións da AEPap consisten en hidroxicina para nenos maiores dun ano (solución oral) e dexclorfeniramina para maiores de dúas (solución e comprimidos). Se o menor padece algunha alerxia importante, tamén hai que contar con autoinyectores de adrenalina ou outros elementos específicos, tal como detállase nos protocolos da Asociación Española de Persoas con Alerxia a Alimentos e Látex (AEPNAA).
• Corticoide tópico. É unha crema que se aplica sobre a pel para tratar picaduras de insectos, eczemas, irritacións, erupciones, etc. A máis popular é a hidrocortisona.
• “Leite corporal”. Coñécese así, de forma coloquial, ás cremas hidratantes que tamén serven para zonas irritadas, escoceduras ou, en xeral, para a sequedad da pel.
• Soro hiposódico. Esta fórmula para rehidratación oral resulta moi útil ante casos de vómitos e diarreas. Comercialízase tanto con gusto neutro como tamén con sabores diversos, para facilitar que os nenos o inxiran.
• Soro fisiológico. Utilízase para limpar feridas e tecidos sensibles, como os ollos. Para desinfectar feridas tamén se poden usar outras sustancias, como a povidona yodada e a clorhexidina (en solución ao 1%).
• Protector solar. Se é posible, debe ser efectivo contra raios infravermellos e ultravioletas, de tipo pantalla (de modo que refracte os raios do sol e, dese modo, reduza a súa acción sobre a pel) e resistente á auga. Hai que ter en conta que non se pode aplicar nin esta nin outras cremas en bebés de menos de seis meses, xa que a súa pel é moi sensible e calquera destes axentes externos poden causarlle dano.
• Repelente de insectos. Os repelentes comercialízanse en varios formatos: líquido, esprái, rolón, etc. A Asociación Española de Pediatría contraindica o seu emprego en menores de dous meses e engade que “se evitará no posible en menores de dous anos, priorizando o uso de mosquiteras”.

Elementos de hixiene e outros artigos de importancia

Entre os artigos de hixiene e utensilios prácticos, a AEPap detalla os seguintes:

• Termómetro. Non debe faltar no botiquín. É imprescindible para coñecer con exactitude a temperatura corporal do neno.
• Xabón. As formas recomendadas son en xel ou en solución jabonosa, para poder limpar con facilidade as mans e outras partes do corpo.
• Luvas. Suxírense os “dun só uso”, de látex ou outros materiais, para reducir o risco de ocasionar algunha infección ao manipular unha ferida.
• Algodón. É moi práctico para a limpeza de pequenas superficies. Comercialízase en varios formatos.
• Gasas ou esparadrapos. Son moi útiles para tratar feridas e cubrir feridas. Non son tan necesarias cos bebés, pero si cando empezan a andar.
• Vendas. Hainas elásticas e, a miúdo, son o complemento idóneo para as gasas ou esparadrapos, aínda que para estes valen as cintas adhesivas. Existen tamén vendas adhesivas, que non necesitan esparadrapo.
• Tiritas. Un clásico para cubrir as feridas pequenas. Débese procurar que sexan resistentes á auga e hipoalergénicas.
• Pinza fina. Esta pequena ferramenta -similar a unha pinza de depilación- é de gran valor cando hai que extraer algún corpo estraño dunha ferida: unha acha, unha espiña, un pedacito de cristal, etc.
• Xiringa. Pode resultar útil en diversas ocasións, como cando fai falta dispersar soro nos ollos do neno ou para limpar algunha ferida cun chorro de auga pequena pero potente.
• Strips. A AEPap recomenda contar con estas tiras adhesivas estériles para “aproximar bordos dunha ferida, a modo de sutura”. De todos os xeitos, en caso dunha ferida de tamaño máis ou menos considerable, débese acudir ao médico de inmediato.