Este artigo foi traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
O neno pensa como unha científico
A maneira en que o neno experimenta coa súa contorna segue moitas pautas similares ás que usan os científicos nas súas investigacións
- Autor: Por CRISTIAN VÁZQUEZ
- Data de publicación: Luns, 13deMaiode2013
Imaxe: Emran KassimDiversos estudos recentes demostraron que a forma de pensar dos nenos en idade preescolar responde a varios patróns parecidos aos do pensamento científico, como as deducións de causas e efectos e a maneira de efectuar comprobacións. Este artigo describe as similitudes entre o pensamento dos pequenos e o pensamento científico, as experiencias realizadas con menores, a importancia de animar neles o ensaio e erro e a necesidade de manter unha curiosidade infantil para ser un adulto creativo.
Pódese falar de pensamento científico nos nenos pequenos? Pois ao parecer si. Varios estudos demostraron que certas características do razoamento dos menores en idade preescolar son parecidas ás do razoamento dos científicos durante as súas investigacións. En concreto, fálase das relacionadas co uso de deducións sobre causas e efectos, hipóteses e comprobacións.
“Novas ideas teóricas e investigacións empíricas mostran que a aprendizaxe e o pensamento dos nenos moi pequenos son similares a gran parte da aprendizaxe e o pensamento na ciencia”, afirma Alison Gopnik, investigadora da Universidade de California, Estados Unidos, nun artigo publicado na revista especializada ‘Science’.
As principais semellanzas, sinala Gopnik, pasan por como os menores contrastan hipóteses con datos, establecen relacións de causa e efecto e aprenden das estatísticas, dos experimentos informais e de ver e escoitar aos demais.
Estes resultados contradín as teorías que defenden que o coñecemento dos pequenos é irracional, ilóxico e limitado ao aquí e agora.
Outra das experiencias traballou con nenos de catro anos. Os pequenos vían a adultos exercendo tres acciones cun xoguete, das cales bastaba con dúas para facelo funcionar. Cando os menores tomaban os xoguetes, non imitaban todo o que viran, senón que se limitaban a efectuar as dúas accións necesarias para activalos. Os expertos conclúen que os nenos de catro anos poden aprender as relacións causales a través da observación do que outras persoas fan e cal é o resultado desas accións.
Un experimento parecido foi o realizado por investigadores do Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts e a Universidade de Stanford (ambos de Estados Unidos) e publicado na revista científica ‘Cognition‘.
Nenos de entre catro e cinco anos recibiron xoguetes que funcionaban só cando colocaban neles algunhas pezas de plástico do modo correcto. Laura Schulz, unha das científicas que participou do traballo, destacou que os pequenos aplican procedementos científicos nos seus comportamentos: cando teñen información ambigua, proban as distintas posibilidades ata dar coa correcta. É dicir, utilizan o método do ensaio e erro.
En ‘Mentes creativas: unha anatomía da creatividade’ (Paidós, 1998), Howard Gardner sinala paralelismos entre os procesos de pensamento dos nenos e dos adultos creativos, e pon como exemplo a Albert Einstein. “Einstein apreciaba a mente do neno, que lle proporcionou profundas intuicións sobre a física”, apunta. O científico reflexionaba sobre os problemas que os menores expoñen de forma espontánea, pero sobre os que a maior parte dos adultos deixaron de pensar.
O mozo Einstein combinaba a curiosidade e sensibilidade do neno pequeno cos métodos e o programa do adulto maduro, afirma Gardner. Einstein presentou a súa Teoría da Relatividade aos 36 anos e recibiu o Premio Nobel de Física aos 42 anos.
