As ecografías permiten coñecer o estado do feto, vixiar o seu desenvolvemento e diagnosticar anomalías ou si padece algunha enfermidade, ademais de poder ter baixo control a saúde da embarazada e os seus posibles problemas ao longo da xestación. A ecografía é unha das técnicas máis utilizadas para o seguimento do embarazo xa que presenta numerosas vantaxes, entre as que destacan a súa comodidade e inocuidad. Con todo, si todo o proceso transcorre dentro da normalidade, só son necesarias tres.
A primeira, entre as 12-14 semanas
Esta ecografía debería realizarse canto antes porque pode axudar a precisar o inicio real do embarazo. Con todo, a maioría das veces non se efectúa antes da semana 12. Esta primeira exploración serve para realizar un estudo da anatomía precoz do feto e para diagnosticar algunhas malformacións conxénitas . Mídese o pliegue nucal (traslucencia nucal) do embrión, un espazo que se atopa detrás da caluga embrionaria e que se pode apreciar na ecografía.
O pliegue debe medir 2,5 milímetros; se os supera, considérase como marcador de risco de posibles alteracións cromosómicas e débense realizar outras probas como a amniocentesis.
Nesta fase inicial do embarazo, o embrión mide entre 50 e 60 mm (de 5 a 6 centímetros) e pódese ver a columna, esbozos das extremidades ou como latexa o seu corazón.
A segunda, ás 20-22 semanas.
Entre estas semanas de xestación realízase un análise detallada da morfología fetal . A ecografía permite estudar, cunha alta definición, a morfología de estruturas anatómicas como o corazón, o cerebro, os pulmóns ou o abdome, e descubrir malformacións como os defectos do tubo neural (espiña bífida), prevenible si se toma acedo fólico polo menos un mes antes do embarazo e durante o mesmo.
A terceira, ás 34 semanas.
O obxectivo desta última ecografía é diagnosticar outras malformacións que poidan aparecer de forma tardía, confirmar que o feto teña un desenvolvemento normal e que non sufra atrasos de crecemento.
Imaxe: MART PRODUCTION 
