Os que non son expertos en xardinaría están afeitos ver determinadas especies na súa cidade ás que non prestan atención porque, simplemente, considéranas malas herbas. Leste pode ser o caso da cabeleira de venus (Adiantum), xa que esta planta, un helecho pertencente á familia das polipodiáceas, xorde espontaneamente entre rocas en lugares especialmente húmidos, decorando así a paisaxe urbana.
En canto á súa descrición, posúe uns talos finísimos e negros, que sosteñen as hojitas en forma de ril e co bordo dentado, en cor verde escuro. Non alcanza moita altura e as súas ramas quedan a rentes do chan ou colgando entre as rocas polas que constantemente escurre a auga. O seu nome vulgar é consecuencia dos seus finos pecíolos, que lembran precisamente á cabeleira de calquera persoa.
Esta planta orixinaria de América tropical e das zonas tépedas de Asia tamén pode ser cultivada como exemplar de interior. Como helecho que é, a cabeleira de Venus require regas moi abundantes, mergullando case todo o testo en auga durante a noite, ademais de precisar pulverizaciones frecuentes sobre as follas cando se atope en climas secos. É tan importante ter especial coidado en non encharcar o substrato paira non asfixiar ao exemplar como propiciarlle un ambiente húmido paira evitar que se marchite por estar nunha contorna moi seca.
Seguindo coas necesidades da planta, como exemplar de interior é conveniente situala en lugares luminosos onde o sol non incida sobre ela de maneira directa e a unhas temperaturas que oscilen entre unhas mínimas ao redor dos 15º C e unhas máximas próximas aos 28º C.
Ademais, hai que ter en conta que a cabeleira de venus require una terra normal de xardín, preferiblemente mesturada con turba, co fin de que reteña ao máximo a humidade, e que si se quere reproducir hai que esperar ao principio da primavera.
