No seu interior, as paredes dunha vivenda albergan un bo número de canalizacións. Tubaxes de auga e cables eléctricos son os principais “habitantes” da estrutura dun inmoble. A súa función é esencial no fogar. Transportan a auga e a electricidade, dous recursos básicos. No caso dos cables, o seu escaso grosor permite que se oculten con maior facilidade e, mesmo, que en ocasións queden á vista. Pero débese coidar un aspecto importante: o número de condutores. A electricidade implica certos riscos e cada vivenda debe ter os cables xustos, é dicir, tantos condutores como o número de fases necesarias para a subministración, sempre en función da intensidade contratada e os aparellos eléctricos que se utilicen.
Os condutores activos que transportan enerxía son os cables fase e neutro. Cada circuíto ten o seu propio condutor neutro, mentres que a fase utilízanse, sobre todo, en instalacións de iluminación para conectar as tomas de luz aos interruptores. Os enchufes, pola súa banda, teñen tres cables: neutro, fase e de terra. Estas particularidades condicionan a instalación eléctrica dunha vivenda e determinan o número de cables na mesma.
Cada liña ten un condutor neutro e outro de protección, sen que ambos poidan compartirse con outras liñas
A cifra concrétase polo número de fases que se necesitan para os aparellos receptores e a súa potencia. Cada unha destas liñas ten un condutor neutro e outro de protección. Non é posible utilizar un mesmo condutor neutro e de protección para diferentes subministracións. As luces, os enchufes e os interruptores son o tres puntos fundamentais en que fixarse para coñecer o número de cables que esconden as caixas de conexión dunha vivenda.
A función destas é asegurar a continuidade da corrente, pero tamén facilitan as reparacións. No seu interior localízanse todas as conexións (empalmes e derivacións) mediante bornes ou regletas, de maneira que se se rexistra unha avaría, é posible desmontar a tapa e tratar de localizala desde aí. Cando o número de cables é excesivo ou o seu grosor (sección) reduce o espazo dispoñible, habilítanse dúas caixas, sempre situadas na parte alta da parede, preto do teito, por motivos de seguridade.
O tipo de cable marca a sección do mesmo. A mínima é de 6 mm2 para o cable neutro e o de protección e de 1,5 mm2 para o fío de mando, de cor vermella. Este último instálase na derivación individual para que se poidan aplicar tarifas diferentes. Cando se decida aumentar a intensidade, con respecto á fixada no Regulamento Electrotécnico para Baixa Tensión (REBT), a nova sección calcúlase en función da demanda prevista.
Cando se queren fixar cables eléctricos, de calquera grosor -algúns, como o cable da antena de televisión, teñen un grosor maior-, é preferible ocultalos en caixas eléctricas ou de conexión. Con todo, isto non sempre é posible, polo que a instalación debe quedar á vista, sobre as paredes ou os rodapiés.
Para fixar os cables, o máis práctico é empregar grapas para cables ou unha brida
Para fixalos, o máis práctico é empregar grapas para cables. Caracterízanse por diferentes grosores e materiais, para adaptarse ás características dos condutores. Poden ser de latón, cobre, aluminio, aceiro inoxidable, bronce e, mesmo, plástico ou polipropileno. Tamén varía a cor, para que pasen desapercibidas na parede.
Outra opción son os tacos para bridas, que permiten variar a apertura da brida para poder fixar varios cables á vez ou dun grosor maior que o soportado polas grapas. O sistema de suxeición é similar en ambos os casos, incluso as bridas fabrícanse con materiais tan variados como o plástico ou o aceiro, para utilizalas en función das características do cable ou do seu número.
