O purgado dos radiadores é unha práctica moi sinxela que axuda a mellorar o rendemento do sistema de calefacción. Débese realizar en todos os radiadores e a súa finalidade é sacar o aire que se acumula no interior destes aparellos. Se non se fai, interrómpese a circulación do combustible e o radiador non quenta de maneira homoxénea. Cando o purgador é automático o aire expúlsase en por si, un sistema recomendado nos radiadores de aluminio. Se o purgador é manual, en cambio, hai que realizar este proceso cada vez que os radiadores póñanse en marcha tras unha tempada sen utilizalos. O segredo é abrir pouco o purgador e de maneira moi lenta.
As baixas temperaturas típicas do inverno convidan a acender a calefacción. Con todo, tras varios meses parados, os radiadores poden ter acumulado aire no seu interior. Hai dous sinais que o confirman: cando o radiador está frío na parte superior e cando se escoita un ruído característico, tipo gorgoteo, cada vez que o sistema ponse en marcha. Este aire fórmase no propio circuíto de calefacción e, no caso dos radiadores de aluminio, prodúcese durante a descomposición da auga. A súa presenza provoca que o radiador non quente de maneira correcta, polo que hai que expulsalo ao exterior.
Hai que purgar cando a parte superior do radiador está fría ou se se escoita un ruído tipo gorgoteo
Esta acción de sacar o aire denomínase purgar. O purgador é un pequeno aparello que se coloca sempre nun dos extremos superiores do radiador. Pode ser manual ou automático. No primeiro caso, é necesario viralo cun desaparafusador plano se ten unha hendidura no centro ou cunha chave especial se presenta outra forma. Durante a operación, hai que colocar debaixo un recipiente (un vaso é suficiente) para recoller a auga que cae unha vez que se escapou todo o aire. Basta un lixeiro movemento da válvula de purgado. Se se vira demasiado, podería escaparse a auga a barullo.
Respecto ao purgador automático, emprégase especialmente en radiadores de aluminio, xa que nestes xérase habitualmente unha maior cantidade de aire durante o proceso de descomposición da auga, no que perde osíxeno. Resulta moi cómodo porque non hai que estar pendentes do purgado e, ao asegurar a expulsión do aire sobrante de maneira automática, os radiadores funcionan sempre correctamente. Aínda que tampouco convén descoidarse.
Desde a Asociación provincial de instaladores e mantedores de Albacete (APIMA), con ampla experiencia no sector da calefacción, Javier Ponce, enxeñeiro encargado do departamento técnico, explica que o purgado débese realizar ao comezo de cada tempada de frío, “antes de pór en marcha a calefacción por primeira vez”. Non é necesario realizar o purgado cando non se usa a calefacción, por exemplo no verán.
En que orde débese realizar
No caso de que unha vivenda teña varias plantas, con radiadores en todas elas, o habitual é que a maior cantidade de aire acumúlese nos radiadores dos pisos máis altos. Por iso, o purgado débese comezar por estas plantas. “Mesmo, é posible que nas plantas baixas non sexa necesario purgar os radiadores”, indica Ponce. Se durante o proceso de purgado, sae continuamente aire e pouca auga, hai que pór en marcha o sistema de calefacción antes de seguir purgando, para que os radiadores collan de nova auga.
Cando a vivenda se distribúe nunha única planta, convén empezar o purgado polos radiadores que están máis preto da caldeira. Son os primeiros aos que chega o combustible e, se isto non ocorre, será difícil manter o percorrido e que o resto de radiadores quéntense. O purgado tense que realizar en todos os radiadores da vivenda, independentemente do combustible que utilicen.
Cando conclúe o proceso de purgado, hai que comprobar que a presión está a 1 bar
Unha vez que se conclúe este proceso, o ambiente volve quentarse de maneira homoxénea. Outra proba de que o purgado realizouse correctamente é comprobar a presión. “Terá que estar a un 1 bar”, subliña o técnico de APIMA. Ao expulsar o aire do radiador conséguese que polo sistema circule de novo combustible en estado óptimo. No caso da auga ocorre que, ao quedar no interior, perde osíxeno, vólvese corrosivo e pode danar as tubaxes.
No mercado pódense atopar, principalmente, catro tipos de radiadores: ferro, chapa, aluminio e aceiro. O material inflúe no tempo que tarda o radiador en quentarse e arrefriarse, pero tamén a cantidade de enerxía que consome.
- Hierro. Son radiadores moi pesados, que esixen colocarse sobre unha parede con gran resistencia. A súa principal vantaxe é que manteñen moi ben a calor, mesmo despois de apagado, a pesar de que tardan máis tempo en alcanzar a temperatura idónea.
- Chapa. Non admite a instalación por módulos, pero é dos máis económicos. Apenas se utiliza nas vivendas hoxe en día, aínda que o seu rendemento é bo.
- Aluminio. É o radiador máis demandado, posto que se pode instalar por módulos e isto permítelle adaptarse a calquera altura e anchura. Quéntase moi rápido, o que crea unha case inmediata sensación de calidez. A súa principal desvantaxe é que, ao apagarse, a calor vaise igual de rápido que veu.
- Aceiro. É un dos modelos máis caros. Do mesmo xeito que os radiadores de aluminio quéntase rápido, pero ao contrario que nestes, a calor tarda máis en escaparse.
