A calidade da auga na vivenda, especialmente para consumo humano, é unha prioridade. Para iso, a normativa vixente esixe que a instalación cumpra uns requisitos de salubridade. En primeiro lugar, a dimensión da instalación ha de estar en consonancia co caudal e presión da mesma. En canto aos materiais, as tubaxes e accesorios non deben presentar concentracións de sustancias nocivas que excedan os valores permitidos. Estes valores recóllense no Real Decreto 140/2003, de 7 de febreiro, que establece a necesidade de que a auga de consumo humano sexa “salubre e limpa”.
O apropiado é que as tubaxes sexan de cobre ou PVC. De feito, as instalacións de chumbo están en desuso e existe unha tendencia xeral á súa desaparición. Os materiais que se empreguen non deben modificar “a potabilidade, o cheiro, a cor nin o sabor da auga”. Tampouco deben favorecer a migración de sustancias en cantidades que supoñan un risco para a salubridade da auga, estipula o Documento Básico HS de Salubridade do Código Técnico da Edificación.
A instalación ha de ter unhas características adecuadas para evitar o desenvolvemento de xermes
Esta norma determina tamén que as tubaxes sexan resistentes á corrosión interior, capaces de funcionar “eficazmente” nas condicións de servizo previstas, non presentar incompatibilidade electroquímica entre si, resistir temperaturas de ata 40º C e ser compatibles coa auga fornecida. En definitiva, a instalación ha de ter unhas características adecuadas para evitar o desenvolvemento de xermes.
Protección contra retornos
Os sistemas antirretorno evitan que as augas sucias -as que se escapan polos desaugadoiros- volvan á rede de subministración. Para iso, hai que asegurarse de que a instalación conta con estes sistemas en puntos estratéxicos, como despois dos contadores ou antes dos aparellos de refrixeración e climatización.
Outras maneiras de evitar o retorno da auga consisten en habilitar billas de baleirado que sirvan para calquera tramo da rede, non conectar as instalacións de subministración de auga a instalacións de evacuación e conseguir que a chegada de auga aos diferentes aparellos e equipos realizar de forma que non se produzan retornos.
Os propios aparellos deben impedir o regreso da auga que saíse deles. Neste sentido, bañeiras, lavabos, bidés, fregaderos ou, mesmo, os rociadores de ducha manual, deben ter incorporado un dispositivo antirretorno. A mesma norma aplícase ás instalacións que dispoñan dun sistema de tratamento de auga.
Diferenciar as tubaxes que forman parte da rede de subministración de auga é imprescindible. Especialmente, cando una mesma instalación conta con tubaxes ou billas polos que circula auga non apta para o consumo. Estes puntos han de identificarse de forma “fácil e inequívoca”. Para iso, as tubaxes de auga potable sinálanse coas cores verde escuro ou azul.
As tubaxes de auga potable sinálanse coas cores verde escuro ou azul
En canto ao deseño, a rede de tubaxes ha de ser accesible para o seu coidado e reparación. Ademais, débense separar as tubaxes de auga fría e de auga quente para que as primeiras non resulten afectadas os focos de calor. A distancia mínima é de catro centímetros. Con respecto ás conducións de gas, deben gardarse polo menos tres centímetros de distancia, mentres que os dispositivos eléctricos ou electrónicos e as redes de telecomunicacións han de estar a unha distancia en paralelo de, polo menos, 30 centímetros.
