Este artigo foi traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
Nomeolvides, coidados paira una flor pouco esixente
Esta flor, diminuta e de nome poético, só require un substrato húmido e rico en nutrientes e non estar á intemperie
- Autor: Por mediatrader
- Data de publicación: Mércores, 14deAbrilde2004
Imaxe: WikimediaA nomeolvides é a flor dunha planta chamada raspilla, estendida por zonas tépedas de Europa, Asia e América. Está moi presente nos fogares e os xardíns, debido á súa beleza e a que en xeral non esixe demasiados coidados. Existen unhas 50 especies de raspillas que se dividen en dous grupos: de floración anual, nos meses de maio e xuño, e perennes.
A flor chamada nomeolvides é tan bela como pequena: ten pouco máis de 1 centímetro de diámetro, pero o seu cinco pétaos azul claro e o seu centro amarelo como un sol con escintileos brancos danlle un aspecto cálido e agradable. Esixe poucos coidados facendo honra ao seu nome, que é o pedido de alguén humilde: só pide “non me esquezas” quen teme ser esquecido…
A nomeolvides é a flor da raspilla, una familia de plantas cuxo nome científico é, por suposto, moito menos poético: “Myosotis”. Inclúe unhas 50 especies, case todas endémicas de Nova Zelandia, aínda que a máis estendida no mundo (está presente en rexións tépedas de Europa, Asia e América) é europea, a “Myosotis Sylvatica”. En xeral, as especies da raspilla son moi pelosas e presentan follas basales, pequenas e lanceoladas (é dicir, en forma de lanza).
O seu floración prodúcese en ramalletes, o que lle dá un aspecto moi agradable non só a cada flor por separado senón ao conxunto. As 50 especies divídense en dous grupos: perennes e de floración anual. Esta última sucede nos meses de primavera e verán, en particular entre maio e xuño.
Esta planta non esixe coidados especiais. Apenas un substrato húmido e rico en nutrientes e acharse resgardada das inclemencias do clima, sobre todo o vento. Polo demais, resiste moi ben o frío (mesmo temperaturas próximas a cero graos) e non necesita moita luz: o máis idóneo é colocala nunha media sombra, onde os raios de sol alcáncena, aínda que non de modo directo.
Tamén convén quitar con frecuencia as follas marchitas, para que non malgaste nutrientes necesarios paira a súa correcta floración, que é moi copiosa.
Nomeolvides, lenda e historia
A tradición considera a nomeolvides como a flor do “amor desesperado” ou “do amante eterno”. Existe una lenda alemá relacionada con esta condición: conta que una parella de namorados camiñaban xunto á beira do río Danubio, cando a rapariga viu que na auga flotaba una flor. Gustoulle tanto que lle pediu á súa parella que fose buscala; o home arroxouse á auga e alcanzou a darlla, pero non puido saír da auga e morreu afogado. O último que dixo foi “vergiss mich nicht”, é dicir, “non me esquezas”.
O que non é lenda, senón un feito histórico, é que esta flor se elixiu como sinal de identificación polos membros das logias masónicas alemás na década de 1930, cando o réxime nazi comezou a perseguilos e deberon ocultar os que até entón eran os seus símbolos: a imaxe dunha escuadra e un compás. Una ironía do destino fixo que os mesmos nazis apropiásense do emblema, o cal utilizaron durante unha colecta en 1938. De todas as maneiras, os masones rescataron a súa figura como icona da resistencia, e cando volveron reunirse, tras a caída do Terceiro Reich, elixiron como símbolo os cinco pétalos azuis da nomeolvides.
