Imaxe: Lotus Head
A publicidade “boca a boca” é cada vez máis importante nas decisións diarias; máis do 75% dos consumidores confía nas recomendacións de amigos e coñecidos á hora de elixir os produtos, incluídos os bancarios. Así o revela un estudo realizado por unha axencia internacional londiniense. En España, onde existe aínda moi pouca cultura financeira, non é estraño que resulte máis fácil deixarse aconsellar por un amigo ou familiar, por exemplo, sobre o mellor modo de investir o diñeiro, que calcular intereses, variables… Seguir as indicacións dos coñecidos non ten por que ser un erro, pero convén facelo con reservas, ter en conta datos concretos e contrastables sobre a información que ofrecen, e pór especial atención na lectura da letra pequena, porque una decisión equivocada pode trastornar a economía familiar.
O perigo dos créditos rápidos
Os produtos financeiros cuxa contratación talvez aconsellen amigos ou familiares poden carrexar problemas variados, especialmente se se trata de produtos destinados a conseguir diñeiro de maneira “instantánea” paira una necesidade puntual, como os créditos rápidos. As entidades de créditos rápidos concederon en 2006 un total de 22.944 millóns de euros en préstamos (preto de 600 euros por español), una cifra demasiado elevada. E é que obter 3.000 euros paira facer unha viaxe que fai especial ilusión, e en só 24 horas, é una tentación á que non todo o mundo resístese. Os anuncios en televisión son constantes, e ao escoitalos podería parecer que solucionan todos os problemas económicos de forma inmediata. Quen aparecen na publicidade móstranse felices e satisfeitos pola súa decisión de endebedarse. Pero non só inflúe a televisión, tamén hai coñecidos que aseguran contratar este tipo de préstamos paira poder comprar, por pór un caso, una televisión de plasma, moi facilmente e por unha cota mensual non moi elevada. Todo iso é certo; con todo, non é toda a verdade.
A cantidade que se paga mensualmente pode quedar reducida ao que di o anuncio, ou ser moi superior. E as facilidades que se dan paira outorgar este tipo de créditos responden a que estas entidades especializadas en créditos rápidos asumen un risco de morosidade (que o debedor deixe de pagar) moi superior ao que admiten os bancos e as caixas de aforros. Ademais, o tipo TAE é moi superior (até tres veces) ao dos préstamos “normais”. Polo que conviría preguntar ao coñecido que recomenda o produto que tipo de interese paga ao ano, xa que coñecer o que paga ao mes non é relevante. Se o crédito concedido é de 3.000 euros e amortízase en 42 meses cun interese TAE do 21,92% (a media deste tipo de créditos), a mensualidade que se pague será de 99 euros ao mes, o que significa que ao final se pagaron 4.158 euros, máis de 1.000 euros respecto ao importe do crédito.
Antes de contratar un produto convén informarse das súas condicións e prazos
As reunificacións de débedas tamén encerran un potencial perigo, do que mesmo chegaron a advertir numerosas institucións oficiais. As empresas dedicadas a comercializar estes produtos, que adoitan recomendar persoas achegadas si coñecen a situación de apuro pola que se pode estar a pasar, cobran intereses moi elevados. Aínda que no seu labor de captación de clientes aseguran que todo canto se paga cada mes en distintas débedas quedará reducido a unha cota mensual inferior, non explican toda a verdade. Por iso, antes de embarcarse nunha operación deste tipo hai que ter en consideración, de novo, cal é a Taxa Anual de Equivalencia (TAE), a mellor referencia paira saber canto costa realmente un préstamo. Nela deben incluírse todos os gastos que supón a operación, como a comisión de apertura ou de cancelación, e o tipo de interese que se aplica.
Tamén é importante ser precavido, e desatender os encomios que un amigo “moi decatado” fai sobre un valor determinado, cando se empeza a operar en Bolsa. Se non se teñen moitos coñecementos sobre como se opera no mercado bolsista e quérense utilizar os servizos dun intermediario, o máis prudente é fiarse de persoas e entidades nas que xa se ten depositada a confianza, como a entidade bancaria coa que se opera habitualmente. Os bancos “tradicionais” non son necesariamente quen ofrecen os mellores rendementos polo diñeiro, pero si son entidades seguras e cando se comeza a investir en Bolsa a seguridade é esencial. Só co tempo, lecturas e estudo adecuados pódese pensar en elixir intermediarios financeiros con quen arriscar máis, pero sen esquecer que existen “chiringuitos” non aprobados pola Comisión Nacional do Mercado de Valores, e que non teñen permiso paira operar.
Uno dos casos máis recentes e desgraciados dun produto que recomendaban moitas veces amigos e familiares e que terminou en escándalo financeiro foi o do investimento en selos en Forum e Afinsa. Una crise con preto de 350.000 afectados, que nalgúns casos investiron todos os seus aforros .
Os investimentos non estaban cubertas polo Fondo de Garantías de Depósitos do Banco de España nin polo Fondo de Garantía de Investimentos da Comisión Nacional do Mercado de Valores. Isto significa que as perdas non están cubertas, tampouco as que se derivan dunha utilización fraudulenta por parte dos administradores, algo que descoñecían os investidores -animados en moitas ocasións por veciños, amigos ou familiares- que tiñan depositado o seu diñeiro nas filatélicas.
