Gardas xurados, persoal sanitario, cociñeiros… Son diversas as profesións que necesitan un uniforme para realizar o seu labor. A maioría das veces este gasto corre a cargo da empresa, pero en ocasións é o persoal quen abona o seu vestiario por adiantado. Neste caso, devólveselle cando cobre o seu soldo a través dun plus de vestiario. Este gasto, reflectido na nómina e regulado mediante convenios colectivos, non cotiza á Seguridade Social, nin se retén para a Declaración da Renda, sempre que non exceda dos límites legais.
Reflectido na nómina
En determinadas profesións (vixiantes, persoal de limpeza, porteiros, axudantes de cociña, etc.), os traballadores teñen que repor o seu vestiario con certa frecuencia debido a un uso excesivo e a necesidade de contar con boa presenza ante os clientes. Na súa maioría, este gasto corre a cargo da empresa, encargada de dotar aos seus traballadores do vestiario necesario para o exercicio da súa profesión ou actividade laboral. Con todo, en ocasións, o propio traballador adianta os gastos e devólvenselle cando cobra o seu soldo, a través dun plus de vestiario. Este reflíctese na nómina como un gasto destinado a facer fronte a estes pagos cíclicos para exercer a súa actividade laboral
O plus de vestiario é o importe que se abona aos traballadores para compensar os gastos do mantemento dos seus uniformes
O denominado plus de vestiario é o importe que a empresa abona aos traballadores para compensar os gastos polo correcto mantemento dos uniformes que deben vestir no exercicio da súa prestación laboral. É habitual que se abone tamén a quen presten os seus servizos en tarefas que, sen requirir o uso de uniforme, esixen unha adecuada imaxe e presenza.
Regulado nos convenios colectivos
O plus de vestiario está regulado nos convenios colectivos, que distinguen sobre os complementos salariais, extrasalariales e as melloras da acción protectora da Seguridade Social. Por tanto, non son comparables as diferentes situacións que se poden presentar ao repor o vestiario do traballador, xa que non é o mesmo que a empresa estea obrigada a entregar vestiario ao persoal, que pagar un plus por leste mesmo concepto, aínda que en ambas as situacións deberá reflectirse no convenio colectivo.
Ten a consideración de percepcións extrasalariales, é dicir, retribucións que percibe o traballador como consecuencia da relación de traballo, pero que non retribúe nin o traballo efectivo realizado, nin os períodos de descanso, que se computan como traballo efectivo. Estes gastos están recollidos en convenio e, se non o están, o traballador comunicará ao empresario a súa orixe e contía
Para acreditar o dereito a compensacións, debe constar nun convenio colectivo ou contrato individual
Os pluses de vestiario distínguense porque non cotizan á Seguridade Social, nin se reteñen para o Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas, sempre que non excedan dos topes legais. Págase ben en especie, ben en diñeiro. No entanto, para acreditar o dereito a estas compensacións, é preciso que conste nun convenio colectivo ou contrato individual no que o empresario esixa ao traballador o uso dunha vestimenta determinada.
Os convenios que prevén o pago deste plus adoitan establecer un suplido (o anticipo que se fai por conta e cargo doutra persoa) para que sexa o propio traballador quen adquira as súas pezas. Para iso, establecen unha cantidade, que pode alzarse por unha vez ao ano ou prorratearse polos 12 meses do mesmo.
O salario é a remuneración total que reciben os traballadores por exercer un traballo por conta allea. Con todo, a cantidade que queda reflectida na conta corrente do asalariado como produto do deveño da nómina é a consecuencia directa da suma de diversas percepcións que deben terse en conta, como as non salariais excluídas de cotización na Seguridade Social.
Entre estas destacan pluses, dietas, desprazamentos extras, complementos e indemnizacións. Todos eles deben quedar ben detallados na nómina para coñecer a cantidade que corresponde cobrar ao traballador cada mes. Tamén deben quedar emitidas as pagas extraordinarias anuais, que como mínimo deben ser dúas. Ademais, débense constatar os complementos salariais, que poden ser de diversos tipos:
- Persoais: antigüidade, idiomas…
- Derivados do posto de traballo: perigo, quendas…
- Produtividade: horas extras ou incentivos.
