Até cando se pode demorar o pago das facturas domésticas?

Vivir nun momento de incerteza económica supón exercitar a habilidade do aforro, tanto nos gastos excepcionais como nos desembolsos cotiáns. A pesar das axudas e incentivos gobernamentais para sortear os efectos da pandemia ou a guerra de Ucraína, os recibos do gas, a auga ou a electricidade, a cota da comunidade de veciños e o teléfono, entre outros servizos, supoñen un bo tanto ao orzamento doméstico. E, moitas veces, son difíciles de abonar.

Canto tempo pódese dilatar o pago dunha factura doméstica sen converterse en moroso? A resposta é complexa, pero en xeral as condicións poden desglosarse por áreas da seguinte maneira:

O período para pagar unha factura eléctrica é de 20 días naturais, a partir da súa data de emisión. No caso de que o último día sexa sábado ou festivo, o prazo vencerá na primeira xornada laborable que lle siga.

Con todo, os consumidores en mercado libre poden acordar coa súa comercializadora un prazo diferente e recollelo así no seu contrato.

Si pasado o prazo estipulado o recibo segue pendente, a comercializadora enviará un primeiro aviso, cun novo prazo. Transcorrido o novo prazo, si a factura continúa impagada mandaranlle un burofax ou carta certificada con outro prazo para liquidar o debo. No documento enviado pola comercializadora aparecerá a data da suspensión da subministración se o usuario non abona o diñeiro que debe.

Esta data ten que ser de polo menos dous meses desde que se efectúa o requirimento con certas garantías. Ademais, a suspensión da subministración non pode facerse en xornadas festivas ou vésperas de festivo.

Desde a data de emisión da factura, o abonado ten, nun gran número de concellos,  15 días naturais para pagar a cantidade debida. Unha vez transcorrido ese prazo, concédese unha prórroga equivalente como límite para o pago voluntario.

Si véncese este segundo período sen que o usuario salde a súa débeda, os provedores suspenderán a subministración, con aviso previo.

Para os consumidores de gas, o período de pago establécese en 20 días naturais desde a emisión da factura pola empresa distribuidora. Si o último día do período de pago fose sábado ou festivo, este vencerá o primeiro día laborable que lle siga).

Si pasan dous meses sen que a abonaches, poderán cortar a subministración, sempre previo aviso.

🔺Telefonía fixa

No caso de falta de pagamentos na liña de telefonía fixa, poderás terminar sen subministración, sempre tras recibir un aviso. O atraso no pago debe haberse producido durante un período superior a un mes desde a recepción da factura.

Si o usuario continúa sen pagar, persiste a falta de pagamento, o operador poderá cortar as chamadas saíntes, excepto as dirixidas a servizos de emerxencia.

Si transcorren dous meses desde a suspensión da liña e o cliente continúa sen pagar, a empresa procederá á suspensión definitiva do servizo.

🔺Telefonía móbil

No caso da telefonía móbil, depende de cada empresa e os prazos cinguiranse ao que apareza no contrato realizado co operador. En xeral, poderían cortar a liña a partir do primeiro mes sen abonar a factura.

Aínda que os prazos para proceder ao corte da subministración ou suspensión do contrato varíen, si debe existir sempre un preaviso ao consumidor.

Non abonar a tempo as facturas leva consecuencias, que tamén varían segundo o tipo de subministración e a empresa, aínda que hai coincidencias, como a suspensión do servizo e os cortes e recargas.

En principio, ter unha factura doméstica impagada carrexa a suspensión temporal do servizo para evitar que siga aumentando a débeda.

Deste xeito, ante un cliente moroso, a compañía pode actuar cortando totalmente a subministración (cando se trata da auga, a electricidade e o gas) ou limitando a parte do servizo que xera gastos (no caso do teléfono, por exemplo, non se impide a recepción de chamadas pero si a súa realización). Sexa como fose, o provedor deberá notificar este paso ao cliente antes de dalo. Si o usuario abona deber, todo volve á normalidade.

E si non se abona? Neste caso -e tamén previa notificación-, a suspensión temporal do servizo transfórmase en corte definitivo.

O exemplo das compañías telefónicas é moi claro: ademais de restrinxir as chamadas saíntes, tamén cortan as entrantes, a recepción de mensaxes e calquera outro servizo, aínda que sexa de carácter gratuíto. Normalmente, a medida non é inmediata, pois hai entre 60 e 90 días de marxe. Pero, do mesmo xeito que cos demais prazos, ese período de tolerancia pode variar segundo a compañía.

Máis aló dos tempos e de que a suspensión de calquera destes servizos representará un verdadeiro escollo cotián para a familia afectada, hai un terceiro aspecto que é importante lembrar: o corte total dun servizo trae aparellados outros problemas que non se solucionan con só saldar a débeda.

• O máis claro é que, para renovar as subministracións, o usuario terá que volver darse de alta e abonar unha nova instalación, coma se fose usar o servizo por primeira vez.
• Cando se trata do teléfono, ademais de pagar a cota de rehabilitación, é posible que a compañía lle asigne un número distinto ao que tiña anteriormente, con todos os inconvenientes que iso carrexa.
• Tamén convén ter presente que as débedas xeran intereses e que, dependendo das cláusulas de cada contrato, as compañías poden cobrar ao cliente cargos ou multas por falta de pagamento. Ante a dúbida, o mellor é revisar o documento que se asinou, consultar á propia empresa ou asesorarse cun letrado.

Tras notificar ao usuario a súa falta de pagamento, suspender o servizo e cortalo definitivamente, as compañías poden recorrer á Xustiza para tentar cobrar o que se lles debe.

No caso destas facturas, cuxos importes non son moi elevados, as empresas utilizan habitualmente os xuízos monitorios, que constitúen un procedemento áxil, rápido e menos litigante que outros.

A retención de bens mediante unha sentenza xudicial é a única forma que teñen os acredores para recuperar o que se lles debe e, en xeral, o primeiro que se embarga é o diñeiro da conta corrente e a nómina, aínda que neste último caso, sempre debe deixar ao debedor unha cantidade correspondente ao salario mínimo interprofesional para garantir a súa subsistencia.