Curmás de seguros

O sector do seguro atópase en alza en España. Segundo os datos da Dirección Xeral de Seguros, o volume de curmás brutas foi de 48.972 millóns de euros en 2002, cun incremento do 14% respecto ao ano anterior. O concepto é popular. Coas curmás -que é o diñeiro que achega cada asegurado nun determinado período de tempo-, cóbrese o prexuízo económico que un accidente puidese ocasionar. Pero, como se calcula o valor dunha curmá?

As estatísticas son determinantes neste asunto. A partir do que mostran que sucedeu no pasado, as compañías establecen o que cobrarán aos tomadores do seguro, porque interpretan que a sinistralidade será similar no futuro.

En calquera tipo de seguro, o primeiro paso é comprobar as propias estatísticas que manexa a aseguradora. Todas contan con departamentos estatísticos nos que traballan os asesores especializados nestes temas. “Paira o cálculo da curmá estímase a probabilidade de acaecimiento do sinistro a que está exposta una cousa ou persoa e a incidencia económica que tería”, explican desde o Instituto de Actuarios Españois (IAE). Utilizan técnicas baseadas en materias como a demografía, a biometría, a estatística, a economía, etc.

O obxectivo é prever coa maior exactitude posible a probabilidade de risco, e desta forma, non asegurar ou cobrar máis diñeiro a aquelas persoas que teñan una sinistralidade máis alta. Os actuarios estudan ao detalle as variables que fan que se produzan máis ou menos accidentes. Cada compañía elixe libremente estes datos e a forma en que os calcula. Esta información non a comparte con ningunha outra entidade, é a súa fórmula particular, aínda que existen parámetros que se repiten con frecuencia. Ademais dos valores estatísticos, no momento de fixar a curmá tamén se ten sempre en conta a duración da póliza.

Un programa informático encárgase de relacionar todas as variables de risco manexadas até dar o resultado final, que se coñece como prima pura. A esta cifra, engádenselle os gastos de xestión e a marxe comercial que se queira establecer para que, desta maneira, quede conformada a curmá que ao final paga o tomador do seguro. Cada compañía é libre de establecer o prezo que crea conveniente. Pero, por regra xeral, canto maior sexa o risco de que ocorra un accidente, maior será tamén a cantidade a pagar.

A diferenza entre a curmá pura e a cantidade final que se pague depende da estrutura administrativa e comercial da empresa aseguradora. “Non é o mesmo que a compañía venda os seus seguros a través de axentes e corredores, que devengarán una comisión; ou que o faga por teléfono ou Internet, que requirirá gastos de produción paira manter o centro de atención telefónica, pero non o pago de comisións”, conclúen desde o Instituto de Actuarios Españois.

En principio, tal e como indica Francisco Serrat, desde Direct Seguros, danse dúas estruturas tarifarias:

• A mutualizada. Na que a curmá se pondera, calculando un termo medio entre os que teñen moitos sinistros e os que non sofren accidentes.
• A multivariante. Cuxa tarifa se axusta máis a cada cliente e págase en función do seu perfil.

A Unión de Consumidores de Cataluña sinala que a consulta máis frecuente sobre desta cuestión ten que ver coas subidas das tarifas sen previo aviso. As compañías aseguradoras están obrigadas por lei a notificar calquera aumento cunha antelación mínima de dous meses, pero isto é algo que non sempre fan.

“Nos seguros de automóbil obsérvase a sinistralidade dos clientes e establécense diferentes grupos. A contía das curmás relaciónase directamente cos sinistros que se pagan”, sinala Francisco Serrat. A porcentaxe de curmás que se dedica paira pagar accidentes é do 80% neste tipo de pólizas, segundo datos de 2002 da patronal do seguro UNESPA (Unión Española de Entidades Aseguradoras e Reaseguradoras).

As curmás, explican desde Mafre Mutualidad, actualízanse unha vez ao ano en función de como evolucionan determinadas magnitudes: o número ou frecuencia dos sinistros, custo medio de cada accidente, etc., e segundo os estudos de sinistralidade correspondentes.

Desde a compañía Direct Seguros explican que nos automóbiles téñense en conta 3 grandes parámetros paira fixar as curmás:

• Os que corresponden ao vehículo
• Os pertencentes ao condutor
• Os sinistros ou bonificacións que teña o titular

As que corresponden ao vehículo:

• Valor do coche
• Tipo: Deportivo, utilitario, etc.
• Potencia: Número de cabalos
• Peso
• Relación Peso/Potencia

As que corresponden ao cliente:

• Idade
• Antigüedad do carné
• Uso previsto do coche. Non se atopa na mesma condición un profesional do volante que un condutor de fin de semana, por exemplo.
• Concreción do número de persoas que utilizarán o vehículo, e a súa idade.
• Zona pola que se vai a circular (urbana, rural, etc.). A curmá varía mesmo por residir en cidades distintas. Non paga o mesmo alguén que viva en Madrid, que outra persoa que viva en Alcalá de Henares, a pesar de que coincidan en todas as demais variables, porque o uso do coche é diferente.

Niveis de Bonus-Malus

• Frecuencia de accidentes que ten o condutor. Compróbanse os certificados de sinistralidade que por lei deben emitir todas as compañías aseguradoras.
• Consúltase o Ficheiro Histórico de Seguros de Automóbiles (Tire@sinco), onde figura a sinistralidade dos últimos cinco anos.
• Téñense en conta os certificados de bonificación do cliente coas compañías anteriores.

Nos automóbiles, o grupo de clientes que paga unhas curmás máis altas é o que composto polos mozos. “A exposición ao risco é maior. Se se aparca nas zonas de copas, non é raro atoparnos con coches danados na porta, abolladuras, roturas do espello retrovisor roto, etc.”, explica Serrat.

Moitas compañías néganse a asegurar ao segmento de mozos que adquiren coches deportivos. “A experiencia dinos que a ecuación de mozas e vehículos con moita potencia provoca un alto grao de sinistralidade. Un dato arrepiante é que a idade media de ingresados no Hospital de Tetrapléxicos de Toledo é de 25 anos”, revela o xefe de vendas de Direct Seguros. Nas compañías aseguradoras afirman que as curmás que paga este grupo de público non cobren o gasto que ocasionan en sinistros.

Nos seguros de fogar, o 66,4% das curmás destinouse a pagar sinistros en 2002, segundo datos de UNESPA. Actualízanse anualmente, tras revisar os datos estatísticos. Desde Mapfre Seguros Xenerais apuntan cales son as variables máis habituais nos seguros de fogar:

• Tipo de vivenda: piso, apartamento, chalé encostado, chalé individual ou pareado, casa rural, etc.
• Uso de vivenda: pode ser habitual ou de tempada (vacacións).
• Réxime da vivenda: propietario, inquilino -en réxime de aluguer que queira asegurar o contido- e propietario dunha vivenda en aluguer.
• Forma de aseguramiento: valor total ou parcial.
• Tipo de construción da vivenda: estándar, chans e vigas de madeira, prefabricada ou íntegra de madeira.
• Metros cadrados construídos.
• Ano de construción.
• Modalidade de seguro que se queira contratar.
• Bens que se desexen asegurar: continente, contido e xoias.
• Garantías que se contraten: incendio, roubo, auga, roturas, responsabilidade civil, danos estéticos e asistencia.
• Calidade de Construción: alta ou media.
• Protección fronte a roubo ou incendio: conexión a Central de Alarmas e existencia de caixa forte.
• Forma de Pago: trimestral ou anual.

Seguros de vida

Estas curmás só se actualizan si cambia a táboa de mortalidade que usa a entidade. Paira calcular a cifra que se debe pagar nun seguro de vida, se parte de 3 factores, sinalan en Mapfre Vida:

• Data de nacemento do asegurado
• Sexo
• Probabilidade de morte ou de supervivencia dunha persoa, obtida a través de táboas de mortalidade.

Desde esta compañía explican como é o procedemento: “Tras a cumplimentación das correspondentes declaracións de saúde por parte do solicitante, a entidade valora o risco e emite a póliza. Se existen causas que o agraven, a curmá pode incrementarse cunha sobreprima. Tamén se pode solicitar ao cliente a realización de probas médicas paira obter una valoración máis exacta, coa consecuente aceptación ou rexeitamento da solicitude”.