O Ministerio de Educación e Ciencia outorgou unha bolsa a un estudante español para que desenvolva un sistema de recollida dos satélites “mortos” que flotan no espazo, uns 7.500, mediante amarras electrodinámicas, cables finos polos que circula unha corrente que obrigaría a estes enxeños a abandonar a órbita na que se atopan.
Na actualidade existen na órbita terrestre máis de 8.000 obxectos identificados, dos cales só 500 están operativos. Manuel Sanjurjo, responsable do proxecto, cre que é importante “cazar” estes satélites porque supoñen unha ameaza para as operacións espaciais.
O sistema podería incorporarse aos novos satélites, de forma que ao final da súa vida operativa amárraa electrodinámica despregásese e provocase o seu descenso sen utilizar combustible adicional. Para os que xa se quedaron sen actividade, a idea de Sanjurjo é que un vehículo propulsado por esas mesmas amarras encóstese ao satélite e báixeo da órbita.
A normativa sobre satélites “mortos” establece que se envíen a unha órbita cemiterio, a 2.500 quilómetros de altura, ou ben que se asegure a súa reentrada e destrución na atmosfera, “requisitos que encarecen a misión ou rebaixan a vida útil do satélite”, sinala o estudante.
A resistencia aerodinámica asegura a reentrada na atmosfera sempre que o satélite estea por baixo dos 500 quilómetros. A dificultade reside nos que están entre os 700 e os 1.500 quilómetros, onde esa resistencia non funciona igual e é máis lenta; e onde o problema é “perentorio” polo gran número deles que se acumulan.
Segundo Sanjurjo, este inconveniente podería evitarse con amárralas electrodinámicas, xa que “a resistencia electrodinámica frea ao satélite, diminúe a altura da órbita e pode usarse forzando a reentrada en tempos curtos e sen consumo de combustible”.
