MARTÍN O dano respóndese con máis dano. E un can que experimenta dor reacciona con condutas agresivas. É a conclusión dunha investigación realizada pola Universidade Autónoma de Barcelona, que revela que a dor esperta a agresividade do can. Isto explicaría certas condutas violentas en animais aos que se infrinxe sufrimento, que mesmo atacan a nenos e multiplican as reaccións agresivas. Noutras ocasións, con todo, un destete acelerado e outras causas favorecen un comportamento ameazante nos cans. A investigación apoia que un can perigoso non nace, senón que se fai, mentres que outros científicos afirman que é posible ler a agresividade do can no seu sangue. Todas estas claves explícanse a continuación.
A dor esperta a agresividade do can
A agresividade dun can ten moitas explicacións, pero a dor é unha das súas principais causas. Así conclúe un estudo realizado pola Universidade Autónoma de Barcelona. Esta tese explica que un can que dorme plácido sobre os nosos pés, ao cabo dunhas horas, pareza transformarse ao atacar dun modo nada amigable a quen lle retira o seu cuenco da comida.
O dano é unha causa importante dos comportamentos violentos dun can
Na investigación “A relación da dor coas agresións no can: 12 casos clínicos“, publicada na revista científica ‘Journal of Veterinary Behavior’, un equipo de investigadores, encabezado polo etólogo clínico Tomàs Camps, aborda a relación que teñen o dano e o sufrimento coa agresividade no can e conclúen que a relación é estreita. “Existen multitude de patoloxías que poden inducir, ou agravar, un problema de agresividade. Pero, entre elas, a dor é especialmente importante“, afirman os científicos.
A investigación de Camps analizou o comportamento dun total de doce cans (once machos e unha femia) atendidos polo Servizo de Etología do Hospital Clínico Veterinario da Universidade de Barcelona para tratar o seu comportamento agresivo. Entre eles, un schnauzer xigante, un dálmata, dous pastores alemáns e un doberman, que acudiran cos seus donos ao hospital veterinario.
Unha vez na consulta, a maioría deses cans mostraron unha actitude violenta cando empezaron a ser manipulados, e mesmo, atacaron sen dar sinais previos. Para Camps, a dor e o dano explican estas condutas perigosas en animais que non o foron antes. A palpación demostrou que, na maioría dos casos, o can sufría unha patoloxía lacerante, é dicir, a agresividade debíase á dor, “sendo a displasia de cadeira a causa máis frecuente”. Esta enfermidade é unha dolorosa anomalía na cadeira, que provoca cojeras, sobre todo, nas razas de tamaño grande.
Ataques de cans a nenos
Os nenos son especialmente susceptibles a sufrir o ataque dun can violento. O 60% das agresións graves por mordeduras de cans recibíronas pequenos menores de doce anos, segundo o estudo “Agresións caninas: mordeduras de cans a persoas“, realizado por John C. Wright, da Universidade de Mercer, en Estados Unidos.
O 60% das agresións graves de cans a humanos diríxense a nenos menores de 12 anos
A agresividade do can preocupa moito aos propietarios de animais. A metade das consultas atendidas polo Servizo de Etología Clínica do Hospital Veterinario da Universidade de Zaragoza débense a comportamentos violentos nos seus animais de compañía. Séguenlle as atencións veterinarias por ansiedade ou fobias do can (35%).
A dor multiplica os ataques de cans violentos
Os científicos cren que o seu estudo pode explicar moitos comportamentos violentos, mesmo fóra da consulta do veterinario. “Efectivamente, os cans poden mostrarse agresivos cara aos membros da familia ou cara a descoñecidos, porque padezan dolorosos problemas médicos”, explica Camps.
Un animal perigoso ataca máis tras experimentar un dano forte
Na súa opinión, a dor provoca un comportamento perigoso en cans que nunca antes o experimentaron. Ademais, logra que cans con antecedentes violentos móstrense máis agresivos. É dicir, tras experimentar dor, os animais violentos multiplican os seus ataques e actitudes agresivas nas contornas onde antes xa se mostraron perigosos, como ao darlles unha orde.
A conduta de calquera animal, incluída a conduta violenta, depende de moitos factores, asegura Camps. “Entre estes, o seu estado de saúde”, detalla. Moitas patoloxías poden cambiar o comportamento das mascotas e favorecer reaccións agresivas, apunta. Entre estas enfermidades destacan o “hipotiroidismo, alteracións do sistema nervioso central (tumores intracraneales e outras patoloxías que produzan cambios no sistema nervioso), así como as afectacións hepáticas”. Aínda que hai “un longo etcétera”, advirte o etólogo clínico.
O destete acelerado e outras causas xeran cans agresivos
A dor, con todo, non explica todos os tipos de violencia no can. O estudo de Camps sinala tamén o destete precipitado do cachorro -antes dos dous meses de idade- como causa dun futuro comportamento perigoso. A falta de exercicio, a tensión, a herdanza xenética e a escasa socialización do cachorro ou do can adulto son outros factores que inflúen dun modo relevante na potencial violencia dun animal.
A agresividade é, así mesmo, unha das crueis secuelas que provoca os malos tratos no can. Un can que sufrise dano físico ou psicolóxico padece importantes trastornos no seu comportamento. A tristeza, os síntomas de depresión, así como a desconfianza e determinados comportamentos violentos poden explicarse como consecuencia dos malos tratos.
As hormonas do sangue do can permiten adiantar comportamentos violentosO dano e dor sufrida explican, en boa medida, o comportamento agresivo de certos cans. Pero para detectar a un posible can violento, o seu sangue pode dar algunhas pistas. É polo menos a conclusión dun estudo realizado pola doutora Belén Rosado, da Universidade de Zaragoza. Rosado analizou mostras de sangue en preto dun centenar de cans de distintas razas. Entre eles, animais con antecedentes de conduta agresiva.
Esta científica chegou á conclusión de que, se se estudan as hormonas do sangue do animal, pódese determinar se o can é ou non agresivo. Os animais violentos teñen unha menor cantidade dun neurotransmisor denominado serotonina sérica, en comparación cos cans máis amigables. Pola contra, o seu sangue contén maior concentración de hormonas cortisoles.
