Os cans poden sentir celos fronte a calquera persoa ou animal que lles poida roubar o protagonismo cos seus donos. Mostran unha resposta emocional ante a sensación de posible perda do suxeito ou obxecto desexado. Demostran celos ante determinadas situacións, pero por causas distintas ás persoas, como a loita por perpetuar os seus xenes. E é que, neste sentido, persoas e cans somos máis parecidos do que cremos.
A orixe dos celos caninos radica a miúdo nun cambio de roles, asegura a psicóloga e etóloga Helena Bat, quen explica que “para un can, que funciona de maneira moi xerárquica, custa entender ese inesperado cambio de roles” cando deixa de ter a atención anterior á chegada do novo membro da familia.
Pódense distinguir varios tipos de celos:
Sexuais. Suponse que os cans non senten celos por amor, como lles ocorre ás persoas, pero si hai disputas por conseguir relacións sexuais coa femia. Iso débese a un instinto ancestral para perpetuar os xenes, como forma de deixar a súa pegada.
Celos por atención: É unha maneira de chamar a atención dos cans fronte á chegada dalgún estraño a casa ou cando hai un novo membro na familia. Reclaman a atención dos seus donos fronte á nova situación. Perciben que se lles dedica menos tempo e senten inseguros.
Celos co bebé
Se o recentemente chegado é un bebé, hai que deixar que o can sacie a súa curiosidade con el. Pódelle cheirar e lamer, como medio para axudar a que acepte a este novo membro. Para o can, o bebé ocupa o último lugar na escala xerárquica familiar, pero está por diante do animal.
No caso de que sexa un animal quen chega a casa, se o can está ben socializado, poderá asimilar mellor que outro lle roube protagonismo
A correcta socialización é moi importante para que o can sáibase relacionar e compartir espazo con persoas e outros animais. No entanto, a relación entre neno e can debe estar supervisada sempre por un adulto.
O can debe estar pendente dos seus donos e non ao contrario. Os cans saben como captar a atención dos seus donos, pero hai que ensinarlles que non teñen o que demandan cando eles queren, senón cando os seus donos consideran que é o momento adecuado. O can ten que adaptarse aos novos cambios e necesidades do bebé, pero os donos deben tentar equilibrar o coidado do bebé e do can, que necesitará o seu tres paseos diarios, atención veterinaria, agarimo e xogos.
Celos e xerarquía correcta
No caso de que sexa un animal quen chega a casa, se o can está ben socializado, poderá asimilar mellor que outro lle roube protagonismo. Para que así sexa, tivo que aprender desde cachorro a xogar con outros congéneres, saír á rúa e compartir xoguetes, como a pelota. Se está adoitado a que outros cans veñan de visita á súa casa, tómbense na súa cama, beban do seu prato e relaciónense cos seus donos, haberá moito camiño percorrido para lograr unha boa aceptación do novo can.
Helena Bat explica que “cando chega un animal novo a casa hai que deixar que se organicen entre eles e establezan a xerarquía que lles resulte máis adecuada”. Engade que, en ocasións, tentamos arranxar ou organizar a situación entre os cans, pero estragámolo.
Os celos do can poden chegar a ser extremos e crear problemas de convivencia de difícil solución
O sentimento dos celos nos cans aseméllase bastante ao das persoas. O seu comportamento social parécese ao noso en moitos aspectos. Ao redor dos celos poden detectarse comportamentos conflitivos porque as reaccións dalgúns cans debido aos celos son imprevisibles.
O can pode sufrir unha perda de contacto coa realidade e se descontrola. Cando finaliza o episodio de celos, mostra un comportamento normal, e mesmo cariñoso, coma se non ocorrese nada. Un ataque de celos pode tardar en repetirse meses ou anos.
Sinais dos celos
Con todo, pode haber certos sinais que nos avisen de que o animal sofre por culpa dos celos. Algunhas delas poden ser:
- Irritabilidad, sobre todo, cando está presente a persoa ou animal que lle esperta os celos.
- Cambios de estado de ánimo. Pode ensinar os dentes e gruñir e, ao pouco tempo, normalizar a súa actitude.
- Mostrarse moi posesivo coa persoa ou animal que quere monopolizar. É dicir, está “obsesionado” e perséguelles.
- Pode darse o caso de que esnaquice obxectos da casa para chamar a atención e descargar a súa tensión.
Os celos poden chegar a ser extremos e crear problemas de convivencia de difícil solución. Algúns especialistas en comportamento canino cualifican os celos patolóxicos de dobre personalidade e denomínano síndrome de Dr. Jekyll e Mr. Hyde. Nestes casos extremos e moi problemáticos, a terapia non garante unha total recuperación.
Non tratar ao animal coma se fose un neno.
Marcarlle unhas pautas e normas definidas.
Non deixarlle facer o que queira e porlle límites no seu comportamento.
Establecer unha orde xerárquica claro e adecuado, onde o can ocupe o último escalafón.
Cando se dá un ataque de celos, a reprimenda debe provir da persoa que o animal considera da súa posesión.
Os problemas cos celos poden chegar a enquistarse e complicar moito a convivencia. Antes de que isto ocorra, é mellor consultar ao veterinario.
