Os cans-guía axudan cada día a moitos invidentes a chegar aos seus postos de traballo, viaxar, andar pola rúa e, en definitiva a ter unha vida máis normalizada. Estes cans pasan por varias fases de adestramento, nas que se traballan aspectos como a socialización, a forma de camiñar ou marcar obstáculos: un labor impagable duns cans leais e entregados aos seus donos.
O adestramento dos cans-guía comeza ao sete semanas de idade cos educadores ou familias, que colaboran de maneira voluntaria para socializar ao can. O animal ten que habituarse á presenza do tráfico rodado, a viaxar en transporte público, ou ao bulicio da rúa.
As familias que cumpren o papel de educadores están asesoradas en todo momento polos supervisores do proxecto para corrixir defectos. Por exemplo, é fundamental que o can aprenda a andar á beira esquerdo do dono e sen tirar ou a obedecer ordes básicas como: quieto ou sentar.
A segunda etapa, ao ano de idade, o can volve coa fundación supervisora e comeza o seu adestramento, que consiste entre outras cousas, en ensinarlle como comportarse para garantir a seguridade do seu dono e en fomentar a súa obediencia.
Na terceira fase selecciónase ao futuro dono e comeza a toma de contacto con el para conseguir unha correcta adaptación entre dono e can. O obxectivo é conseguir un tándem perfecto. Non todos os invidentes queren ou poden ter un can-guía. Deben confluír factores como que ao invidente gústenlle os cans e queira comprometerse a coidar ao animal.
Como actuar cun can-guía
Os cans que axudan ás persoas invidentes adoitan chamar a atención pola rúa e hai quen está tentado de achegarse para saudar e acariñar ao can, con todo é algo que hai que evitar custe o que custe.
Os cans-guía poden acceder a calquera lugar público: transporte, restaurantes, tendas ou colexiosNon debemos distraer ao can-guía, porque está a traballar e unha distracción pode ser fatal. Se imos con outro can, hai que evitar que estea solto cando nos acheguemos a un can-guía, porque se podería producir un accidente se o can do invidente distráese. Hai que ter en conta que nunca se debe tocar o arnés dun destes cans, só o pode facer o seu dono ou dona.
Os cans-guía poden acceder a calquera lugar público: transporte, restaurantes, tendas ou colexios. Trátase duns animais que están moi ben educados e socializados, de forma que a súa presenza pasa sempre desapercibida e a sociedade, en xeral, está bastante concienciada no sentido de que o seu labor é imprescindible para axudar a romper barreiras ás persoas invidentes.
Educación estrita
O adestramento dun can-guía é laborioso e estrito, porque a finalidade o require. A persoa invidente depende dun can ben educado para: evitar obstáculos cos que se pode golpear, subir escaleiras, viaxar en metro sen perigo ou cruzar unha estrada. Ademais dos cans que axudan aos invidentes, tamén os hai que serven como terapia para persoas con outras discapacidades físicas e psíquicas.
Os cans de servizo poden ser adestrados para axudar a persoas xordas, de forma que poden responder a diferentes sons, como o do espertador, o timbre da porta, unha alarma contra incendios, un bebé que chora, o teléfono ou obxectos que caen. Deste xeito, o can conduce ao seu dono con problemas de audición á fonte do son para que poida actuar. Aos cans que desempeñan estas funcións chámaselles cans de sinal ou cans de audición. Pero tamén os hai que axudan a persoas que teñen que trasladarse en cadeira de rodas ou que teñen problemas de mobilidade e de coordinación motora.
Cans de servizo
Os cans de servizo ou de mobilidade están adestrados para axudar en actividades como: acender ou apagar a luz, recuperar obxectos que caen, arrastrar a cadeira de rodas, pulsar botóns no ascensor ou abrir portas. Actividades, que a todos nos parecen moi sinxelas, pero que para unha persoa con mobilidade reducida, son imposibles de realizar sen axuda. Os cans de servizo benefician a moitas persoas, desde as que padecen: artrite, esclerose múltiple, parálise cerebral, distrofia muscular, espiña bífida ata SIDA, entre outras enfermidades.
As investigacións científicas han comezado a recoñecer e descubrir o papel que cumpren os cans de servizo para as persoas discapacitadas.
O adestramento dun can-guía é laborioso e estrito, porque a finalidade o requireEn 1995, un estudo realizado pola Doutora Karen Allen concluíu que as persoas discapacitadas que convivían con cans de servizo obtiñan mellores resultados no seu nivel de benestar psicolóxico, calidade de vida, e integración social que as que non o facían.
O labor destes cans é moi importante, pero non sempre ten o suficiente recoñecemento social. Estes animais ofrecen a súa axuda e amizade de maneira incondicional e altruísta e merécense todo o noso respecto.
En definitiva, uns animais que levan a cabo un labor social, que non sempre está o suficiente recoñecida. Eles non só axudan a que as persoas invidentes ou con outro tipo de discapacidade poidan ter unha vida máis normalizada, senón que lles ofrecen algo, se cabe moito máis importante: o seu agarimo e amizade incondicional, o que lles axuda a ter unha maior calidade de vida e a ser máis felices. E é que estes cans demostran día a día que son os mellores amigos das persoas, calquera que sexa a súa circunstancia.
